Het jubilerende muzieklabel ACT brengt dit jaar diverse nieuwe albums uit, waaronder deze tribute to AC/DC van muzikant en zanger Jens Thomas. De term ‘andermans veren’ komt bij een dergelijke titel al snel naar voren, maar gaat in dit geval helemaal niet op. De nummers van de gebroeders Young en consorten hebben namelijk nog nooit zo intiem en diepgaand geklonken.
Een kleine zoektocht in het verleden van de 42-jarige Duitse artiest leert dat de man een opleiding heeft genoten aan de Hogeschool voor muziek in Hamburg en dat vooral de piano zijn specialiteit is. Speed Of Grace is het eerste album van Thomas sinds 2005 en mag dus als comeback gezien worden. Het zijn vooral de oudere albums van AC/DC –met zanger Bon Scott- die hem altijd hebben geïntrigeerd. Vooral de trance-achtige intensiteit en de bijna sjamanistische energie die de oudere werken van de band volgens Jens uitstraalden hebben hem ertoe bewogen om verder te kijken dan de façade van Rock ’n Roll, om uit te komen bij de bijna fragiele achtergronden en de melodrama van de songs. Een flinke opgave, zo lijkt.
Maar deze ontleding van enkele oudere rocknummers van de Australische band leverde Jens Thomas klaarblijkelijk een enorme lust op om echt te musiceren. En het resultaat is verrassend. Van versterkte gitaren of up-tempo riffs is op Speed Of Grace geen sprake. Integendeel. Het is Thomas gelukt om van tracks als Highway To Hell, T.N.T. of de klassieker The Jack intieme nummers te maken. Enkel de rustige stem van de man achter de zwart-witte toetsen, her en der ondersteund door een Fender rhodes, wurlitzer of een harmonium en zelfs een sjamaanse drum voor de schaarse percussie. Allemaal bespeeld door Jens Thomas.
Meer aan bod komt trompettist Verneri Pohjola, die op zeer ingetogen wijze op het koper blaast alsof de setting van het jazzy album een oude rokerige bar ergens in Chicago is. Maar de dynamische weergave van het album is vooral gericht op de vocalen en het pianospel van Jens Thomas, die af en toe een extatisch pianospel ten gehore brengt waar groten als Keith Jarett zo om bekend staan. Het album is in zijn geheel een verademing, een rustpunt met diepte en intensiteit. Vrije interpretaties van nummers als If You Want Blood zorgen voor kippenvel en tracks als Live Wire kunnen worden herontdekt door (neo-) jazzliefhebbers. Maar liefhebbers van het laatste Yello-album zouden zeker ook eens naar deze opname moeten luisteren. Nu al een muzikaal hoogtepunt van 2012, met hoge audiofiele kwaliteiten.
Aanvullende informatie:
Label: ACT
Speelduur: 52:56 minuten
Website
