"O Jan, kijk eens wat leuk". De HiFi +, waarin ik tot op dat moment zit te lezen, wordt aan mijn blik onttrokken doordat er een magazine overheen geschoven wordt. Geïrriteerd scan ik snel de inhoud van het artikel.
Er komt een tentoonstelling getiteld "Het huis van Nijntje". De bijbehorende foto toont het achter een grote snor schuilgaande gezicht van de geestelijke vader van het konijn; de Utrechtse tekenaar Dick Bruna. Hoezo `leuk`. Voordat ik mijn gedachten kan verbaliseren vervolgt Antoinette; "Zeg nu niet dat je niet van konijnen houdt want dat weet ik ook wel. Het gaat niet om jou maar om Isabeau. Ze is dol op Nijntje en het lijkt me enig om met haar naar die tentoonstelling te gaan". Inderdaad, dolletjes. "Nou schat, wat let je?" vraag ik en glimlachend wacht ik op de zin die zich nu in mijn gedachten vormt en vrijwel direct ook daadwerkelijk uit haar mond rolt; "Ik bedoel dus dat het leuk is om daar met z`n drieën naar toe te gaan". Daar valt uiteraard over te discussiëren maar uit ervaring weet ik dat dat vrijwel zinloos is. "Wanneer gaat die happening plaatsvinden?" "Tot eind mei, zullen we daar dan maar heen gaan?" Mei is op dat moment nog een eind weg dus ik mompel iets wat voor een instemming door kan gaan waarna ik plotseling weer zicht heb op het artikel waarin Roy Gregory een geïntegreerde versterker van Lavardin onder de loep neemt. Een minuut later ben ik het hele voorval al weer vergeten.
Antoinette weet dat ook en om het idee warm te houden wordt met enige regelmaat teruggekomen op het uitstapje naar "het huis van Nijntje". Geleidelijk wordt er bij gelegenheid wat informatie toegevoegd en een week voor het uitstapje heb ik de uiteindelijke versie helder; in het laatste weekend van de tentoonstelling gaan we op zaterdag eerst naar Madurodam - waar de tentoonstelling een tijdelijk onderkomen gevonden heeft - en vervolgens naar Scheveningen. De zuurpruim in me berekent vanaf dat moment hoeveel geld, energie en tijd dat weer gaat kosten en hoe weinig tijd er in dat weekend over zal blijven voor het luisteren naar muziek. Een activiteit die sedert mijn verhuizing in januari toch al sterker onder druk staat. Niet alleen omdat er in huis nog zo ontzettend veel te verbouwen, restaureren en aan te kleden is maar ook omdat er in deze woning allerlei extra activiteiten bijgekomen zijn, zoals de noodzaak om met enige regelmaat de ligusterhaag te modelleren en de wekelijks terugkerende routine van het maaien van het redelijk grote grasveld. Handelingen die maken dat ik soms met enige weemoed terugdenk aan het kleine bestraatte stadsachtertuintje van weleer.
Op de een na laatste dag van de tentoonstelling ga ik - terwijl de beide dames in het kader van de voorbereiding op de trip zich de badkamer toegeëigend hebben - `s morgens vroeg naar de supermarkt in het volgende dorp om de boodschappen voor de komende week in huis te halen. Bij terugkomst blijkt uit de geluiden die vanaf de eerste verdieping tot mij doordringen dat het badritueel inmiddels achter de rug is. Zowel Antoinette als Isabeau hoor ik boven rondlopen en om hen niet te alarmeren - met een om mij heen springende vierjarige duurt het driemaal zo lang voordat de inkopen opgeruimd zijn - sluip ik op mijn tenen naar de keuken. Even later de trap oplopend hoor ik op de eerste verdieping muziek klinken. Dat is vreemd? We hebben alleen maar een TV op de slaapkamer en wat ik nu hoor is duidelijk de live CD van Sara K. en Chris Jones. De enige verklaring die ik daarvoor heb is dat Antoinette de Tivoli One mee naar boven genomen heeft en een station gevonden heeft dat deze fraaie CD uitzendt. Als ik de ouderslaapkamer betreedt zie ik tot mijn verbazing mijn dochtertje op het bed zitten. Ze kijkt geconcentreerd naar het scherm waar ik inderdaad Sara en Chris ontwaar. Het blijkt de DVD van de Nautilustour te zijn. Terwijl ik mijn verbazing maar nauwelijks kan onderdrukken stapt Antoinette binnen. Ze lacht als ze mijn vragende gezicht ziet. "Ja, ik wilde tijdens het opruimen van het wasgoed even wat muziek horen en heb dus deze DVD opgezet. Vanaf het eerste moment is ze daar gaan zitten en ze weet van geen wijken". Ik weet dat ze graag naar de stem van Sara K. luistert maar het lijkt alsof de aanvulling van het beeld extra indruk op haar maakt.
Ik druk op de knop om het hoofdeinde van het bed omhoog te zetten en ga naast haar liggen. Meteen schurkt ze tegen me aan. "Ik vind dat een leuk meisje papa". "Nou, zeg maar vrouw hoor", antwoord ik. "Een leuk vrouwmeisje", zegt ze beslist en ze gaat nog wat comfortabeler liggen. "Mooie muziek hè?" Ze knikt driftig. "Ga je even je schoenen aantrekken Isabeau? We gaan zo naar de kleine huisjes en naar Nijntje" zegt Antoinette. Geen reactie. "Wil je niet naar de mini mensjes en de autootjes en vliegtuigjes"? Nee, schudt het eigenwijze hoofd. Dat doet een vaderhart goed. Zijn vierjarige dochter die fraai zang- en gitaarwerk prefereert boven een dag in het huis van Nijntje. Dat opent perspectieven en verwachtingsvol kijk ik Antoinette aan. Dan komt de aap uit de mouw. "Nou, mama wil wel naar Nijntje en je gaat nu je schoenen aandoen". De kleine heeft het onderhandelen in haar bloed en ze geeft het dan ook niet zo maar op. Toch weet ik op dat moment al wie de winnaar zal worden. En dat is niet de peuter die het liefst samen met papa de Sara K. DVD wil bekijken.
