Ik heb het niet zo op reïncarnatie maar als het bestaat dan ben ik in een vorig leven vast een ekster geweest. Ik ben gek op alles wat glimt en zeker als het ook nog een beetje hightech is of een bepaald gevoel vertegenwoordigt. Een combinatie van die twee is voor mij onweerstaanbaar. En vaak onbereikbaar vanwege de prijs.
Ik heb een voorliefde voor camera’s en in het bijzonder voor Leica’s, Bronica’s en Hasselblad’s. De pure schoonheid van een Leica moet ik altijd even strelen en door de lens wil ik de wereld bezien. Met audio heb ik dat ook, McIntosh voorop als het gaat om uiterlijk en innerlijk. Of Audio Research, de oude Marantz series, Elipson 1303, mijn Garrard waar niemand aan mag komen, het zijn objecten die mij hebberig en verlangend maken.
Meer glitters stammen nog uit de tijd dat ik veel met de hand schreef (voor de komst van de pc) en ik nog rookte. Een Dupont aansteker ligt al jaren in de kast en ik pak hem nog slechts op om de klik te horen als je hem sluit. Diverse Cross pennen in evenzovele uitvoeringen liggen in het dressoir. Van staal tot Chinese lak met doublé clips. Tenslotte gaat mijn begeerte uit naar onbetaalbare horloges van merken als Patek Philippe, IWC, Jaeger LeCoultre en consorten. Ik hoop bij het afscheid van mijn werk, pas over vele jaren, een Patek Philippe te mogen ontvangen (staat genoteerd ;-) - red.). Het eenvoudigste model is al voldoende al weet ik zeker dat als ik ooit een tourbillon balans movement in handen zou krijgen, ik voorgoed uit mijn Nirvana heb gevonden. Sierlijk goud met een leren band. Tot die tijd moet ik het met minder doen.
Ik kan afwisselen tussen een Bucherer chronometer met een mechanisch uurwerk dat ik van mijn vader kreeg en een net aangeschafte Michel Herbelin Newport Trophy. Het laatste horloge verenigt in mijn ogen techniek en design, kracht en uitstraling, modern en kwaliteit. Terwijl de Bucherer veel meer een klassieker is die ik koester en waarvan de eenvoudige vormgeving sierlijk en puur functioneel is. Wat mij aanspreekt is dat beide horloges ongeveer even nauwkeurig zijn en toch is het quartz versus een automaat. Een tegenstelling zo groot als een Harbeth versus een Beolab 5. Waarmee de link weer naar audio ligt waarop ik eigenlijk altijd wel uitkom.
Hoe anders dan de minuscule sierlijkheid van Cartier Diabolo chronometer is een Hyperspace platenspeler van Nottingham Analogue met een Space arm. Stoere mannelijkheid straalt er van af. De zware grondplaat, de motor die los van de drie pijlers staat, de basis voor de arm en zelfs de arm zelf doen groot en heftig aan. Toch is de speler in staat de meest geraffineerde muziekfragmenten uit de groef te toveren met een ongekend gemak en lichtvoetigheid. Alsof een sumo worstelaar een ‘pas de deux’ uitvoert. De komende twee weken is de speler er voor mij. Met een Graaf phonotrap en een Benz Micro Glider M2 element. Leuk om te vergelijken met mijn Garrard die een Benz Micro Glider L2 heeft. Na één avond platen draaien en genieten van mijn eigen klassiekers heb ik bewondering voor Tom Fletcher’s Nottingham, omdat het een precisie instrument blijkt dat met veel liefde in elkaar is gezet.
Naast de kerstboom (ik moet er weer aan geloven, er staat weer een compleet overbodige boom in huis) komen twee Polk Audio speakers te staan. We hebben ze naar boven weten te slepen. 40 Kilo is zwaar en heftig. Nog even geparkeerd in de slaapkamer dan kan ik er zaterdag mee aan de bak. Met de Nottingham als bron, wat cd’s, wat radio en vooral met een zee aan tijd. Want mijn vrouw is een dagje op stap. Pas als mijn Herbelin 23.30 uur aangeeft stopt de Garrard, de Nottingham en de Teac. Open ik de voordeur, schenk haar een drankje in, bewonder haar aankopen en zal in stilte zuchten onder de creditcard bonnen. Tot die tijd: niet storen, genieten in uitvoering.
Met vriendelijke groet
René van Es
Hoofdredacteur hifi.nl
