North Sea Jazz Festival 2003: weinig muziek voor veel geld
Met hoog gespannen verwachtingen stapte ik zaterdagavond 12 juli 2003 in de tram naar het Congresgebouw in Den Haag. Na vele jaren weer eens naar het echte onvervalste North Sea Jazz. Op naar de sterren, de muziek, de sfeer. Je stapt een beetje gedesoriënteerd de centralehal binnen en vraagt je af waar te starten. Een plattegrondje waren we vergeten mee te nemen, maar voor 50 eurocent hebben we er weer één. Op naar Fay Claassen & The Millennium Jazz Orchestra. Helaas, zo druk dat we de zaal al bij aanvang niet meer in mogen. Na 10 minuten wachten zijn we het zat en zoeken een paar kleinere bands op. Pas later zien we nog iets van Fay, die dan kennelijk zo buiten adem is dat het orkest vrijwel alleen speelt en Fay vanuit een hoek van het podium toekijkt.
In twee kleine zalen zien we Harmen Fraanje Quartet en het Pieter de Mast Quintet. Vooral Harmen Fraanje speelt de muziek die mij aanspreekt. Zittend op de grond genieten we er een tijdje van, voor we verder trekken want de avond is nog lang. We komen via vele trappen op het dakterras waar we een stoel bemachtigen voor Beady Belle. We weten niet wat ons te wachten staat, we kennen de dame in kwestie alleen van een foto. Het duurt een aardige tijd voor het PA systeem eindelijk bromvrij is. Beady zet met haar band in en na een paar nummers zijn we het eens. Haar stem is schitterend, alleen jammer dat muziek en stem op het eerste gehoor nooit hetzelfde nummer vertolken. Niet aan ons besteed. De manier van dansen van Beady is heel apart. Het doet nog het meeste denken aan het omspitten van een weiland. Richting een Plus concert komen we door de Statenhal waar Van Morrison optreedt. Jammer dat de grote tv schermen uitstaan, door de overweldigende mensenmassa is van Van slechts een stipje te zien in de verte.
Laura Fygi moet voor ons toch een hoogtepunt van de avond worden. Haar concert in de PWA zaal belooft heel wat, zeker omdat we haar kennen als een spontane zangeres die graag wat interactie heeft met het publiek. In de aankondiging vertelt men dat hedenavond een dvd registratie is. Dat hadden ze nu niet moeten doen. Staat Laura eindelijk op NSJ, regisseert men het hele concert volkomen plat. Geen spontaniteit te bekennen. Doods en saai, terend op oud en bekend werk. Storend is bovendien dat veel publiek of te laat komt of te vroeg de zaal verlaat. Het hele concert door is het een komen en gaan, met als hoogtepunt luidkeelse discussies bij de toegangsdeuren: “waarom men er wel of niet in mag”. Laura als je het niet erg vindt, dan zien we je liever in de provincie. Daar kom je meer tot je recht. Met een ander publiek aan de deuren.
Na voor een vermogen een paar broodjes te hebben gegeten horen we gelukkig nog wat echte jazz. Uitgevoerd door big bands. Eerst het Garfield High School Jazz ensemble en tenslotte een spetterend optreden van de Capital University Jazz band. Vooral de laatste band laat blazers zien waar de vonken uit de trompet spatten. Met een stuwende ritme sectie en heel speciaal, een viertal hoorn blazers. De band laat zowel oud als nieuw werk horen en brengt veel variëteit. Mooi, opzwepend en een waardige afsluiting van onze avond.
Nog wat andere hoogtepunten waren de prijzen die de organisatie ons voortovert. Elke avond kun je alleen met muntjes betalen (1,75 euro per stuk), die niet meer terug inwisselbaar zijn en alleen geldig op die dag. Niet de volgende dag. Een biertje uit een plastic beker is een muntje. Een simpel broodje drie. Topper een puntje kaviaar voor 10 muntjes. Kennelijk wordt er toch gretig afgenomen want de opmerking van een bezoeker “het lijkt hier meer de Horecava dan een jazz festival” is niet onterecht. Tenslotte vraagt men voor een toiletbezoek 50 eurocent. Aan het eind van de avond zetten we de overgebleven muntjes maar om in bier en voor de dames vers fruit. Die gele plakjes moeten op voor we in de nachtbus naar huis stappen.
Al met al zijn we in totaal 190 euro armer (2 personen, 1 avond), hebben we erg weinig muziek gehoord en alleen op afstand of uit deuropeningen grote artiesten gezien. Het was voorlopig de laatste keer dat ik mij door NSJ een poot laat uitdraaien. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar ik ben niet de enige die er zo over denkt. Ik bezoek liever de concerten in het land. Meer sfeer en intimiteit, minder massaal en van het geld dat ik ermee bespaar boek ik een hotel en ga lekker uit eten. Weekendje uit noemen we dat in het Haagse.
(Foto: www.northseajazz.nl)
