Ouderen hebben niet zelden de neiging om het verleden te idealiseren. Niet zo verwonderlijk wanneer je bedenkt dat er met het vorderen van de leeftijd een aantal veranderingen optreden die niet altijd even gewenst zijn. Opvallender is misschien dat tegenwoordig ook veel jongeren, en dan niet alleen de “oudere jongeren”, meer en meer deze uitspraak in de mond nemen. Zo hoor ik bijvoorbeeld adolescenten klagen over het vandalisme van de huidige tienergeneratie. Persoonlijk heb ik het idee dat het hedendaagse vandalisme, in vergelijking met de periode waarin deze klagers zich zelf nog tot de groep tieners konden rekenen, nauwelijks andere vormen aangenomen heeft. Een mening komt dan ook voort uit het persoonlijke referentiekader en de kenmerken daarvan zijn weer in hoge mate afhankelijk van de invloeden waaraan je tot op dat moment in je leven hebt blootgestaan.
Was voor mij vroeger alles beter? Kijkend naar foto’s van mijn eerste kinderjaren zie ik een wat men dan pleegt te noemen “gezonde Hollandse jongen” met bolle blozende wangen en lange zwarte pijpenkrullen. Reden om naar die periode terug te verlangen heb ik niet; ik ben blij dat ik het babyvet ontgroeid ben en verder prefereer ik mijn huidige haarloze uiterlijk. De uitdrukkingen op het gezicht van mijn eigen dochtertje van 15 maanden interpreterend krijg ik het idee dat het heerlijk moet zijn om in de fase te verkeren waarin de wereld ontdekt wordt. Zelf kan me daar evenwel niets van herinneren dus ook dat kan geen reden zijn om te verkondigen dat het toen beter was. Ook van de daaropvolgende kinderjaren kan ik mij slechts flarden herinneren. Bijvoorbeeld van de gitaarles op woensdagmiddag en het vrijwel dagelijkse partijtje voetbal op een fraai onderhouden grasveldje. Ik zie nog het bordje; “het is verboden zich op het gras te bevinden”. Het met een scherp mes “gutsen” van linoleum. Achteraf gezien verbazingwekkend dat ik tijdens het typen van deze column nog over alle tien mijn vingers kan beschikken. Toen beter dan nu? Ik denk het niet.
Retrospectief, en geheel losstaand van de beleving in de periode zelf, zie ik mijn daarop volgende puberteit voornamelijk als het “ Groot Hormonaal Tijdperk”. Pffffffffffffffff. Nu word ik alleen bij de gedachte al doodmoe. De adolescentie heb ik ervaren als de “Grote Zoektocht”. En terugkijkend ervaar ik die fase evenmin als zijnde beter. Hoewel een mens lichamelijk op z’n vijfentwintigste jaar lichamelijk alweer over zijn hoogtepunt heen heet te zijn heb ik me fysiek als beginnend dertiger het meest optimaal gevoeld. Het stukje lichamelijke conditie dat ik sindsdien ingeleverd heb valt echter weg wanneer het afgezet wordt tegenover de verdere toename van wat ik mijn interne “evenwicht” pleeg te noemen.
Kortom; in het algemeen lijkt de uitspraak “vroeger was alles beter” voor mij niet op te gaan. Maar geldt dat ook voor het genieten van muziek en audio? Mijn dochtertje Isabeau geniet, met een op die leeftijd naar ik mag aannemen nog optimaal gehoor, met volle teugen van muziek en ik heb geen reden om aan te nemen dat het in mijn geval anders was. Maar ook hier geldt weer dat mijn geheugen mij in de steek laat dus waarom zou ik het als beter ervaren? Natuurlijk weet ik dat ik gezien mijn leeftijd mag ik verwachten dat ik nu minder hoor dan toen het geval was. Maar dat staat los van het feit dat ik nog dagelijks intens van muziek geniet. Wat eveneens in mijn herinnering voortleeft zijn de talloze avonden met vrienden die doorgebracht werden met discussiëren en luisteren naar muziek. Ik koester de gedachte en het gevoel dat de kwaliteit van dat geluid, en die discussies, daarna nimmer meer geëvenaard is. Tegelijkertijd weet ik echter dat mijn toenmalige analoge frontend niet in de schaduw kan staan van mijn huidige draaitafel, arm en element. Om over de rest van de installatie maar te zwijgen. Nog steeds geen reden om te verzuchten dat vroeger alles beter was.
De WAF factor? Mijn eerste echtgenote had helemaal niets met mijn audio hobby en de daarmee gepaard gaande passie voor muziek. Ze zag het integendeel als een constant op de loer liggend gevaar. Ieder moment zou ik immers opnieuw in de verleiding kunnen geraken om tot een nieuwe aankoop over te gaan. Een aanschaf die ten koste zou gaan van andere bestedingen die in haar beleving veel noodzakelijker waren. Menig audiofiel zal de situatie herkennen. Mijn huidige vrouw begrijpt wat deze hobby voor mij betekent en zij gaat zeer ver in haar acceptatie. Het is zelfs zo dat zij mij in de loop der tijd steeds meer is gaan stimuleren om aan mijn hobby toe te geven. Hoe komen mensen er toch steeds weer bij om te beweren dat alles vroeger beter was!
Het is zelfs zo dat zij zich zo intens inleeft in mijn hobby dat zij meegaat naar rommelmarkten om in dozen naar oude elpees te zoeken. De laatste tijd gaat het zo ver dat ze ook alert is wanneer ik er niet bij ben. Dan speurt ze in haar eentje naar langspeelplaten van artiesten waarvan ze weet dat ik die enorm kan waarderen. Uiteraard komt ze dan ook lp’s tegen die ze zelf mooi vindt. En dit heeft weer tot gevolg dat ze nog meer gegrepen wordt door mijn hobby. Ze is, aanvankelijk in mijn bijzijn, op een gegeven moment zelfs eigenhandig platen op gaan zetten en is nu zo ver dat zij mijn kostbare Clearaudio Victory H MC element ook in de meest vreemde groeven laat zakken op de momenten dat ik niet thuis ben.
Ik herinner me nog goed dat ik in vroeger jaren altijd alleen naar een audiobeurs ging. Dat was een solitair gebeuren waarbij ik helemaal opging in de ambiance van al dan niet spelende apparatuur. In een later stadium deed ik dat in gezelschap van andere audiofielen en op een gegeven moment is mijn lief mij gaan vergezellen. Op één van de dagen gingen we samen en op de andere dagen was ik er dan met de andere leden van het audioclubje. Bij de laatste beurs waren mijn groenoogje en ik vier dagen lang met z’n tweeën. Gezamenlijk gingen we alle ruimtes af, spraken we met de importeurs en dealers, praatten we met andere leden van de Nederlandse pers en wisselden we ervaringen uit met de andere schrijvers van hifi.nl.
Je zou bijna kunnen zeggen dat het vroeger mijn hobby was en dat het inmiddels onze hobby geworden is. Ze vergezelt me steeds vaker naar demo’s van importeurs en dealers. Dat dit met een toenemende mate van plezier gepaard gaat merk ik aan het groeiende enthousiasme waarmee zij in die situaties in gesprek gaat met de heren. Kort geleden zijn we zelfs bij een demo geweest omdat niet ik, maar zij de desbetreffende speaker graag een keer wilde horen. Uiteraard waren de door ons meegenomen cd’s en lp’s in dat geval bijna allemaal door haar uitgekozen. Nu zat zij met kippenvel te luisteren terwijl ik mij met onze dochter bezighield. Maar om de gevleugelde woorden van een bekende Nederlandse audio importeur te gebruiken; “Het moet niet gekker worden”. Want op het moment dat het er op gaat lijken dat het meer haar hobby is dan de mijne zal ook ik verzuchten; “Vroeger hè, toen lag dat wel even anders. Vroeger was alles…..”.
Leuke links:
Recepten van vroeger
Jeugsentiment
