Het vierde studioalbum van Katie kreeg de titel The House en is geproduceerd door niemand minder dan William Orbit. Een goede keuze, zo blijkt. Want in plaats van te blijven hangen in de wat lievige ballads evolueert Katie en ontpopt zich op dit album als een volwaardige artiest met de mogelijkheidom zich op meer dan één enkel vlak waar te kunnen maken.
 

Bijna alle tracks op The House zijn door Katie (mee-)geschreven, met natuurlijk de ondersteuning van Guy Chambers. De enige cover die het album rijk is komt van de hand van Bill Munroe, ‘vader van de bluegrass’. De track, The One i Love Is Gone, wordt desalniettemin op een prima wijze door Melua vertolkt, zij het met een duidelijke eigen signatuur. Ook de eerste single van het album, The Flood, is een vernieuwende mix van elektropop met de verfijnde mezzosopraanstem van Katie. Op deze track is het ook erg duidelijk dat Orbit zijn stempel op dit album heeft mogen drukken. Maar ook tracks als God On The Drums, Devil On The Bass (rock), Twisted (atmosferische pop) of het theatrale popnummer Plague Of Love brengen genoeg afwisseling en blijven de aandacht op The House vestigen.
 

De evolutie die Katie Melua op dit album tentoonspreidt is een natuurlijke. En een geslaagde! Liefhebbers van de bekende balladstijl van Katie zullen trouwens ook hun weg naar dit album kunnen vinden, want van rustige, dromerige songs is het album (gelukkig) ook niet gespeend gebleven. Luister maar naar tracks als Red Balloons, I’d Love To Kill You of de nogal pakkende titeltrack. Het lukt Melua nog steeds om een soort van kwetsbaarheid in haar stem te leggen, een eigenschap die Kate Bush en Tori Amos bijvoorbeeld ook bezitten. Katie mag wat mij betreft zeker blijven, de opname staat als een huis en de fans kunnen weer even vooruit. Ik kan niet wachten tot er een vinylversie verschijnt van dit album!

Aanvullende informatie:
Label: Dramatico Entertainment Ltd.
Speelduur: 45:44 minuten
Website: www.katiemelua.com