Hoewel de meeste jazzmuzikanten groot worden met het uitbrengen van albums onder een eigen naam, glipt er zo af en toe iemand tussendoor die binnen de muziekwereld een vrij grote faam vergaard heeft terwijl zijn grootste projecten binnen het genre meer van ondersteunende aard zijn geweest.
Paul Motian, nu 79 jaren jong, begon met zijn professionele carrière in 1957, toen hij de vaste drummer werd binnen het bekende Bill Evans Trio. Heel even hiervoor was hij geengageerd binnen de muzikale kunsten van niemand minder dan Thelonious Monk. Verdere samenwerkingen kwamen voort uit de drumkunsten van Motian, waaronder veel werken met Keith Jarrett, Paul Bley en Charlie Haden. Rond de jaren tachtig begon Paul Motian steeds meer met een eigen ensemble te werken en meer eigen werk te vertolken. Dit vierde album dat onder zijn eigen naam op het audiofiele label ECM is uitgebracht kent een tracklist die bijna volledig door Motian zelf is gecomponeerd, op de track Be Careful It’s My Heart na, dat afkomstig is van Irving Berlin. Maar de overige stukken zijn allen pennevruchten van de drummer zelf en werden live opgenomen tijdens een intiem concert dat Motian samen met Chris Potter (tenor sax) en Jason Moran (piano) vroeg in 2009 ten beste gaf in New York.
De tracks zijn erg goed opgenomen -het label zeker waardig- in een hoorbaar kleine setting. Door de opnamekwaliteit komt de plaatsing van de verschillende instrumenten duidelijk naar voren, maar er heerst geen enkele competitie tussen de instrumenten en hun bespelers. Integendeel, de coherentie in het samenspel van dit trio is misschien wel het meest opvallende op Lost In A Dream. Dromerige kamerjazz met een grote complexiteit en een meer dan prima opbouw valt de luisteraar ten dele. Wat dit toch wel één van mijn favoriete albums maakt die tot nu toe zijn uitgekomen in dit jaar.
