Het grootste nadeel van cross-over albums is dat het voor sommige mensen nooit goed is. Teveel van dit, of juist te weinig van dat, het is kennelijk niet eenvoudig om een geslaagde mix van stijlen te maken. Kyteman dreigt daar ook mee te maken te gaan krijgen. Hoe onterecht dat zou zijn verdient eigenlijk een artikel van vier pagina`s, maar ik probeer het in 585 woorden.

The Hermit Sessions. Die naam draagt dit debuutalbum niet voor niets. De jonge Kyteman a.k.a. Colin Benders sloot zichzelf gedurende de lange tijd dat hij aan dit album werkte als een soort heremiet op in zijn studentenkamertje in Utrecht. Over het creatieve proces en de persoonlijke demonen die Colin moest bevechten is links en rechts al meer dan genoeg geschreven, laten we ons concentreren op de muziek die het gevolg was.

Waar Kyteman zich op het podium laat bijstaan door twaalf muzikanten heeft hij deze cd grotendeels zelf volgespeeld. De tien MC`s uit zijn bonte gezelschap zijn hier trouwens wel van de partij, en wie denkt dat dat teveel van het goede is moet nog maar eens goed luisteren. Het is juist de zeer goed geproduceerde mix van jazz en hiphop die als specie tussen de vocale bouwstenen van The Hermit Sessions zit. Hiphop is misschien ook niet de meest accurate omschrijving, want er wordt niet in boze woorden over vrouwen en geweld gerapt. Kyteman is niet van de straat, maar van de huiskamer, waarbij melodie en harmonie de boventoon voeren in plaats van de beats. Dit is dan ook meer een luisterplaat waarbij je aan een lekker wijntje nipt dan aan een halveliterblik bier, en waarbij een sigaartje beter past dan een joint.

Niet dat dit een plaat is voor trendbewuste yuppen overigens. Wie dit in de waan van de dag meeneemt mist gegarandeerd de fijnere nuances en de vele onderliggende laagjes. Er komt echt van alles voorbij. Ultrarelaxte jazz, hoempapamuziek, een vleugje wereldmuziek (als er in het Frans gerapt wordt klinkt het toch al gouw een stuk exotischer), hoekige ritmes, en in de meeste nummers de door Benders gespeelde trompet. En daar moet ik even iets over zeggen. Tijdens de vele luisterbeurten die The Hermit Sessions inmiddels heeft gehad realiseerde ik me dat ik de klank van Kyteman`s trompet in sommige nummers heel erg associeerde met twee andere progressief ingestelde trompettisten. De eerste daarvan was snel gevonden in mijn muziekgeheugen: Eric Truffaz. Niet alleen omdat die net als Kyteman (Franstalige) rap combineert met jazz en funk, maar ook door de ronde toon met een heel klein beetje valse lucht, waardoor zijn melodieen vaak een gefluisterde onderliggende boodschap lijken te bevatten.

Maar wie die andere ook al weer was werd me tijdens het schrijven van deze recensie pas duidelijk: Luc van Lieshout, die oudere jongeren nog zouden moeten kennen van Tuxedomoon. Veel effecten op het geluid, vooral galm, en herkenbare melodielijnen die bol staan van de melancholie. En dat is wat mij betreft ook het grootste compliment dat ik Kyteman kan maken: zijn muziek raakt me, neemt me mee naar plekken in mijn geheugen waarvan ik niet meer wist dat ze er zaten. Ik draai deze plaat altijd van begin tot einde. Ik kan niet anders. De veelheid aan stijlen en invloeden is geen belemmering, maar een verrijking. Als een spannende dwaaltocht door een spiegelpaleis. Om iedere hoek zit een verrassing, het mag een eeuwigheid duren voordat je de uitgang hebt gevonden, en in de tussentijd kom je jezelf meerdere keren tegen. Fantastisch debuut, grote belofte, verplicht luistervoer!

Aanvullende informatie:

14 tracks, totale speelduur 45:35 minuten
Label: Kytopia
Distributie: Rough Trade
Website: www.kyteman.com