Na de introductie van de Marantz SA11 in een S2 versie kon het niet uitblijven dat de “bijpassende” PM11S1 versterker een upgrade naar S2 zou ondergaan. Tijdens de VAD show 2008 zal deze versterker zijn debuut beleven. HiFi.nl wist als eerste beslag te leggen op een recensie exemplaar en kan daarom al voor de officiele introductie verslag doen van de prestaties.
Op het eerste gezicht lijkt de versterker in niets te verschillen van zijn voorganger, want bijna alle wijzigingen bevinden zich aan de binnenkant van de kast en niet aan de buitenzijde. Gebleven is het fraaie gewelfde front met centraal geplaatst de multifunctionele display. Net als de zachtblauwe zijverlichting van de toetsen, uitschakelbaar in combinatie met de display. Nieuw is de massieve bovenplaat van maar liefst een halve centimeter dik. Inwendig is er meer aan de hand, veel van de gebruikte componenten waren al terug te vinden in de duurdere SC-11S1 en SM-11S1 voor- en eindversterker. Die modellen leunen op hun beurt zwaar op de techniek van de (nog) duurdere topmodellen SC-7S2 en MA-9S2. Groot voordeel voor u als consument is dat u vanaf nu voor een veel lagere prijs kunt genieten van techniek die oorspronkelijk ontwikkeld is voor “cost no object” apparatuur.
Zoals bekent gebruikt Marantz al jaren de zogenaamde, in eigen beheer ontwikkelde, HDAM modules in plaats van opamps. In de S1 versie is gebruikgemaakt van de HDAM SA2 modules, deze nieuwe versie maakt gebruik van de laatste generatie SA3 modules. De SA3 modules zijn stabieler qua temperatuur en kennen een hogere verwerkingssnelheid. De plaatsen waar de modules toegepast worden zijn talrijk. Zo zijn ze onder andere te vinden in de phonotrap, rechtstreeks uit de SC-11S1 voorversterker overgenomen. Alle individueel gebufferde lijningangen werken met HDAM SA3 modules, resultaat: het voorkomen van storing tussen de ingangsbronnen. De in de vorige versie al erg mooie volumeregelaar is verder verbeterd en opgebouwd volgens het ontwerpconcept van de SC-7S2. De combinatie van een WM8816 chip van Wolfson en HDAM SA3 modules geeft een nog vloeiender regeling met stapjes van 0,5dB.
Gebleven is de mogelijkheid om de versterker om te zetten in bi-amp mode middels een schakelaar achterop, zodat in combinatie met een tweede PM11S2 de linker en rechter luidspreker apart aangestuurd kunnen worden. De fraaie, subtiele toonregeling voor bass en treble is overgenomen van de S1 versie. Het vermogen dat deze versterker kan leveren is met 2x100 Watt aan 8 Ohm ongewijzigd. De verdubbeling van het vermogen aan 4 Ohm geeft aan dat “lastige” speakers probleemloos aangestuurd kunnen worden. In de S2 versie is gebruik gemaakt van een zwaardere ringkerntrafo, rechtstreeks afkomstig uit de SM11-S1 eindversterker. Alles bij elkaar zijn er voldoende wijzigingen om op papier tot betere prestaties te komen. Tijd om te luisteren of dat in de praktijk het geval is. Daartoe is de versterker aangesloten met vM SC3R luidsprekerkabels op een set Audiovector S3 Signature speakers. Als bron fungeert de bijpassende SA11S2 sacd-speler, die met een Siltech SQ88 G5 Classic interlink aangesloten is.
Om de geclaimde toename in weergave “snelheid” van de versterker te beoordelen, pak ik een aantal opnames uit de kast waarbij gitaren de boventoon voeren. On My Own in de uitvoering van Trijntje Oosterhuis is een track met bijna uitsluitend zang en gitaar. De weergave van het snarenspel is razendsnel, open en iedere beweging van de hand over de hals is perfect te volgen. Eenzelfde ervaring heb ik met Neh, Nah, Neh, Nah van het Belgische Vaya con Dios. Hier ligt de snelheid zo mogelijk nog hoger, geen enkel probleem, de PM11S2 laat opnieuw elke beweging en aanraking van de individuele snaren feilloos horen. Eens luisteren of de versterker in staat is gemakkelijk dynamiek sprongen te verwerken.
The Ghost of Tom Joad van Bruce Springsteen, van het gelijknamige album, is daar zeer geschikt voor. Vanuit een zacht, bijna fluisterend zingen, wordt een sprong gemaakt naar het luid bespelen van de mondharmonica. Op het moment dat de harmonica inzet schrik ik toch, ondanks dat ik weet wat er komen gaat. De sprong die de versterker weet te maken is groot en zonder problemen, terwijl het volume al aan de hoge kant was. De mondharmonica klinkt hard, ruw en heeft het juiste scherpe randje. De combinatie van echtheid van instrumenten, zang met de goede breedte en dieptewerking geeft perfect de inktzwarte sfeer van het nummer weer.
