Wie op zoek is naar traditionele Afrikaanse muziek, kan met gerust hart dit album overslaan. Die kan beter eens op zoek gaan naar wat oud werk op het obscure maar fameuze Groninger label Dakar Sound.

De muziek van Angelique Kidjo is westers georienteerd, opgenomen in de Electric Lady Studio’s in New York op het hippe Razor & Tie label; met oude rot Toni Visconti als producer, en heeft alle ingredienten van een moderne productie. Zo modern dat alle zogenaamde duetten met Joss Stone, Peter Gabriel, Ziggy Marley en Carlos Santana niet meer zijn dan later ingezongen en digitaal toegevoegde stukken.

Opgenomen in allerlei studio’s waar ook ter wereld, maar niet in Electric Lady. Zo wordt de lelijke reclamesticker die de mooie hoesfoto van de cd bijna helemaal bedekt, niet meer dan een ordinaire marketing truc. Een andere verkooptruc(?) is het vermelden van bonus track achter de nummers 14 en 15.  Hoezo, bonus track, horen ze er dan niet op, zijn het leftovers uit de studio of is er een reden voor?

En jawel, op de Amerikaanse editie staan slechts 13 nummers. Om goedkope parallel import tegen te gaan? Je kunt er slechts naar gissen, beide nummers staan al in andere versies eerder op de cd.

Omdat EMI gelukkig die ellendige copy control heeft afgeschaft staat er op de binnenkant van de cd tray een heel verhaal over de rechten die op de muziek en beeldmateriaal betrekking hebben. Een terecht verhaal, maar weer is het over een mooie foto heen gedrukt, ergerlijk!

Genoeg over de randverschijnselen, het gaat om de muziek, nietwaar. Kidjo is inmiddels bij haar 13e album beland, compilaties en Afrikaanse releases meegerekend.  Djin, djin is een vrolijke plaat geworden, die met plezier gemaakt is, dat is te horen.  Veel percussie, achtergrondkoortjes vrolijke gitaarriedels en een stevige basdrum maken de plaat tot een aardig feestplaatje. Kidjo is gezegend met talent om eigen materiaal te schrijven, bijna alle liedjes komen uit haar eigen pen. Ze mixt op een knappe wijze Afrikaanse ritmes met Amerikaanse funk. Ook haar jazzverleden met Jasper van ’t Hof’s Pili Pili[ ze doet op vier platen mee] heeft haar geen muzikale windeieren gelegd.

Haar liedjes gaan over maatschappelijke problemen die logischerwijs met haar geboorteland Benin te maken hebben, zoals de noodzaak van onderwijs voor meisjes, de grote kindersterfte en de ontwikkeling en de toekomst van de Afrikaanse jeugd.

De thematiek van Jagger/Richard’s Gimme Shelter sluit dan ook naadloos aan bij de teksten van haar eigen liedjes. Het is daar dat de stem van Joss Stone erbij gemixt is, een van de fake duetten. De spanning die de Stones in 1969 en recentelijk Patti Smith in het nummer legden is echter hier niet terug te vinden. Hoogtepunten voor mij zijn Sedjedo [ met Ziggy Marley], Salala [ met Peter Gabriel], Senamou, Arouna[ met Arabische invloeden?] en de titelsong Djin, djin, dat gaat over de bel die iedere Afrikaanse ochtend inluidt.

Bij dit laatste nummer zijn Alicia Keys en Branford Marsalis de welkome gasten. Het nummer Lonlon is een mislukte bewerking van Ravel’s Bolero.

Kidjo zingt de liedjes in haar moedertaal en zijn dus voor de gemiddelde Europeaan niet te verstaan. Gelukkig zit er in de inlay bij ieder nummer een korte Engelse uitleg over de inhoud van de tekst.

Het betekent dat de muziek het puur op eigen kracht moet doen, want er is geen referentie op een tekst die je mee kunt brullen of op een andere manier op je kunt laten inwerken. Ik durf te zeggen dat dat werkt. De muziek klinkt aanstekelijk, vrolijk en dansbaar; dus dit is een feestplaatje voor een mooie zomeravond in de tuin, met een goede cocktail, tsjirpende krekels en donkere silhouetten van vleermuizen aan het zwerk. Geluidstechnisch gezien is er helaas veel aan te merken op deze cd. Vooral op de wat drukkere liedjes ontbreekt definitie en coherentie. Het geluid wordt een brij waarin de onderlinge instrumenten niet meer op hun plaats staan.  Er is geen mooi transparant geluidsbeeld, terwijl mijn cd speler daar nou juist zo sterk in is.
De bas klinkt niet droog en strak, de stem en de stemmen van het koortje zijn soms bij het schelle af. Deze manco’s wrijf ik niet de productie van Toni Visconti aan, ook niet aan de opname; maar puur aan de mastering. Dat is jammer, deze uitgave verdient beter. Toch maar eens een USA persing proberen?

Aanvullende informatie
Angelique Kidjo - Djin, Djin.
Label:  Razor & Tie, distributie EMI
2007.