Op de eerste plaats omdat Apituley met de altviool een instrument bespeelt, dat doorgaans een wel onmisbare, maar niettemin enigszins “ondergeschoven” rol speelt in onze symfonie-orkesten, waar de altviolen binnen de totaalklank van de strijkers, nl van de eerste en tweede violen, celli en contrabassen, een stevige “vul-stem” met een weemoedig, wat melancholiek klankkarakter behoudt waar ik eerlijk gezegd, heel byzonder op ben gesteld. Op de tweede plaats is dit schijfje de aandacht waard, omdat je de altviool ondanks meesterwerken als een prachtige sonate van Brahms of Altvioolconcerten van Stamitz, Vaughan Williams of Hindemith, maar vrij zelden als solo-instrument kunt beluisteren.
Deze opname is te meer van grote waarde, omdat Apitulay dit recital met pianiste Rie Tanaka opent met de magnifieke “Arpeggione” Sonate die Schubert destijds speciaal heeft gecomponeerd voor dit meersnarige, nu in onbruik geraakte instrument, dat qua klank een beetje het midden houdt tussen viool en cello. Behalve dit meesterwerk staan er een aantal korte altvioolstukken op deze cd, zoals een walsje van Drigo, een Grand Tango van Piazolla, een mooie Elégie van Strawinsky en Apitulay’s eigen mysterieuze “Hydropath”, verder “Dream”” van Cage, een Capriccio van Vieuxtemps en een Poetische “Berceuse” van Fauré.
Esther Apitulay speelt deze werkjes alle met veel wat je zou kunnen noemen “gevoelsmededeelzaamheid”, een term waarmee destijds mijn mentor Wouter Paap zijn kritieken nogal eens placht op te luisteren. De cd klinkt ruimtelijk en intiem tegelijk, ook waar de pianiste en in “Hydropath” trompet en elektronica, meedoen. Maar een speciale en heel mooie hoofdrol dus voor Esther en haar altviool.
Aanvullende informatie:
Challenge Records CC72165
