The Divine Comedy gaat vrolijk verder met waar ze altijd al goed in zijn geweest: het creëren van een unieke sound in de popscene. Maar is de muziek van The Divine Comedy nog wel popmuziek te noemen?

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

The Divine Comedy

Met het album Rainy Sunday Afternoon brengt het Noord-Ierse The Divine Comedy alweer haar dertiende album uit. En in de serie ‘geschikte herfstplaten’ past deze er qua titel naadloos in. Maar dat is dan buiten de muzikale leider van The Divine Comedy om gerekend. Neil Hannon, want dat is zijn naam, laat zich maar moeilijk in een hokje duwen en heeft in de loop der jaren zijn eigen muzikale universum ontwikkeld. Dat universum bestaat niet per se uit gemakkelijk te consumeren muziek. Maar moet muziek dan altijd maar alleen bestaan uit ‘easy to get’? Welnee. Neem de moeite ergens voor en de beloning is des groter.

The Divine Comedy komt dus uit Noord-Ierland en is het muzikale vehikel van Neil Hannon. Hij is de enige constante factor, daar omheen is er telkens een wisselend muzikaal gezelschap. Als je foto’s van Hennon ziet, heb je wellicht eerst de indruk met een Noord-Ierse schrijver te maken te hebben, eerder dan een muzikant. Die gedachte is ook niet zo gek. Hannon maakt veelvuldig gebruik van literaire verwijzingen in zijn songs. Sterker nog: de naam The Divine Comedy is afkomstig van een gedicht van de beroemde Italiaan Dante Alighieri (1265-1321). Het gedicht wordt beschouwd als één van de belangrijkste werken uit de Westerse literatuur. Om maar even aan te geven waar Hannon zijn inspiratiebronnen vandaan haalt.

Mocht je nog nooit (eerder) van The Divine Comedy gehoord hebben (en wil je die ‘fout’ snel goedmaken)’: in 2020 verscheen een schitterende verzamel cd-box onder de titel ‘Venus, Cupid, Folly And Time - Thirty Years Of The Divine Comedy’. In deze box zijn alle albums in een geremasterde versie opnieuw uitgebracht. De band bestaat dus al meer dan dertig jaar. In die dertig jaar heeft de band een trouwe schare fans weten op te bouwen, maar een grote doorbraak – vooral buiten Noord-Ierland en Engeland – is altijd uitgebleven. Die doorbraak verwacht ik nu ook niet. Daarvoor is de muziek van Hannon’s The Divine Comedy te ver afstaand van de geijkte popmuziek. Maar de muziek van Hennon staat wel degelijk geworteld in een Britse traditie van verhalende, orkestrale muziek, zoals die van bijvoorbeeld The Kinks van vroeger, of die van Elbow. Dus ja, waarom zou het met de muziek van The Divine Comedy dan niet kunnen? Geen idee eigenlijk.

Openingsnummer ‘Achilles’ van Rainy Sunday Afternoon is een geweldig nummer, waarin alle kwaliteiten van Hannon’s band gelijk naar voren komen. Prachtig verhalend, uptempo, melancholisch en: met humor. Die breekbare stem van Hennon is zeer herkenbaar.  Melancholie en humor: een bijzondere combinatie die voortdurend terugkomt, bijvoorbeeld in de derde song ‘The man who turned into a chair’. 

Divine comedy betekent letterlijk ‘hemelse' of 'goddelijke comedy’. Daar houdt Hannon vaak aan vast. In het nummer ‘I want you’ bouwt hij krachtig verder aan zijn eigen muzikale wereld. Het nummer is prachtig in vele opzichten. ‘Some people want to build a city. Some people want to build a wall. Some want a rocket ship. To satisfy a dream. Some people seem to want it all. But I want you’.

Het is een bijna ideale kruising tussen Randy Newman en Van Dyke Parks. Twee Amerikaanse namen. Voeg er Britse humor en Noord-Ierse melancholie aan toe en je hebt The Divine Comedy. Mooi album, met muziek die begint bij de herfst en eindigt bij kerst.

Muziek: 8,0
Klank cd: 8,0
Label: Divine Comedy Records Limited
Speelduur: 42 min.
Te bestellen bij Kroese-Online