Wanneer over pak ‘m beet twintig jaar, mijn kind vraagt: pappa, als ik iets van de Foo Fighters wil luisteren, welke plaat moet ik dan opzetten?’ Zal ik dan inderdaad ‘In your honor’ adviseren?’ Dave Grohl hoopt van wel. In your honor moet volgens hem die legendarische Foo Fighters plaat zijn. 
De Foo Fighters vieren hun jubileum. In your Honor is alweer het vijfde studioalbum in tien jaar tijd.
De slingers zullen waarschijnlijk in huize Grohl binnenblijven, maar we moeten deze heuse dubbel-cd eerder als een geschenk van de Foo Fighters aan hun trouwe fans beschouwen. One loud, one not so loud staat op de hoes vermeldt. De oren zijn dus vast gewaarschuwd. Best fijn, zo’n luisteradvies.
Voorzichtig schuif ik het eerste schijfje in het laatje van mijn cd-speler, en druk op play. Een onstuimig, edoch ingetogen gitaarintro weerklinkt als ik op timerdisplay de secondes zie wegtikken: 0:44, 0:45, 0:46, ‘Can you heeaaar meee? Hear me screamiiing!!’ Wat is dit? Tja, ik was toch gewaarschuwd?
Minuten achter elkaar vliegen beukende riffs af en aan om de oren, knallen de moddervette hooks zonder een greintje genade uit mijn speakers, en de schreeuwstramienen van Grohl klinken bozer dan ooit. Nergens kan de luisteraar ook maar even naar adem happen. Vooruit, pas bij nummer negen wordt er heel even gas terug genomen en mag men even een ‘P’ opzoeken. Maar net als je even rustig denkt te kunnen plassen bij een wegrestaurant, komt Dave alweer naast je staan om weer vernietigend verder te brullen. Subtiel is anders, maar wat een energie komt er vrij. De bloeddruk verhogende adrenalinerock klinkt weer net als op het debuutalbum van tien jaar geleden. Verfrissende, grungy punkpop noemden we het toen. ‘Solid as a rock,’ zeggen we nu.
Maar diezelfde Dave Grohl, iemand met genoeg eelt op zijn ziel, blijkt echter op het tweede schijfje in ene getransformeerd tot het type hard van buiten, zacht van binnen. Want hierop wordt bewezen hoe weemoedig en liefelijk de man wel degelijk óók kan klinken. Luister naar Cold day in the sun, en niets herinnert je nog aan die ontembare brulboei van ‘kant één’ van deze cd. Maar ook niet de man die je braaf zittend op een pianokrukje naast Norah Jones had verwacht? Toch doet hij dat in het loungy jazzachtige Virginia Moon. En bovendien absoluut niet onverdienstelijk hoor. Integendeel, hij blijkt nog echt goed te kunnen zingen ook. De tien geheel akoestische uitvoeringen doen zelfs hier en daar stiekem denken aan de legendarische Nirvana Unplugged sessie opgenomen voor MTV. Het afsluitende pareltje Razor, met Queens of the Stoneage-maatje, Josh Homme op de snaren, ontstijgt dat niveau misschien wel.
De bedoelingen van dit dubbelalbum zijn duidelijk. Je hoeft niet altijd een middenweg te zoeken, en zodoende geforceerd ragnummers proberen af te wisselen met rustpuntjes, om op die manier maar tot een afwisselend album te komen. Dat haalt de angel er toch alleen maar uit moeten de Foo Fighters gedacht hebben. Neem gewoon twee cd’s op, en de boodschap komt ook wel over. Wat heet.
‘Pappa, kun je nog eens iets draaien van die legendarische Foo Fighters?’
Aanvullende informatie:
Format: Dubbel-cd
Label/Distributeur: SONY/BMG
Website: www.foofighters.com
