Ethel Cain is het alter-ego van Hayden Anhedönia. De muziek die ze maakt is verre van gemakkelijk te noemen. Maar muziek moet vooral niet altijd gemakkelijk zijn, wordt hier maar weer eens bewezen.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Ethel Cain

Fascinerend, dit album van Ethel Cain. Om verschillende redenen. De eerste: nog niet eerder kreeg ik van verschillende bronnen dit album als tip aangeboden. ‘Willoughby Tucker van Ethel Cain, ga die eens luisteren’. Oké, mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ook omdat ik helemaal nog niet van Cain had gehoord. En de ontdekkingstocht die toen begon, maakte het nieuwe album nog fascinerender. Ik stuitte al snel op de lovende kritieken over het debuutalbum, ‘Preacher’s daughter’, uit 2022. Cain zou een nieuw supertalent zijn en haar album kreeg her en der vijf sterren opgeplakt. Toch jammer dat ik dat dan weer even gemist had, dacht ik. Maar niet getreurd, de schade (en schande?) kon nu met terugwerkende kracht ingehaald worden (dan wel rechtgezet).

Ik moet eerlijk bekennen dat een snelle scan van het eerste album van Cain mij niet zoveel deed. Dan maar verder: op naar het vervolgalbum van Ethel Cain. Die verscheen begin dit jaar met als titel ‘Perverts’. Wow, dit was wel even een ‘different cookie’, om met de woorden van een gevierde Nederlandse voetbalcoach te spreken. Was op het eerste album nog redelijk conventionele singer-songwriter muziek te horen, dan was die nu helemaal verdwenen. Daarvoor in de plaats: 90 minuten lang een soort drone muziek. Nou, Cain had de toon gezet. Ze had kennelijk helemaal geen behoefte om het behaalde succes van haar eerste album te herhalen in soortgelijke muziek. Wat een statement. En wat een risico: om die grote schare fans die je net had binnengehaald, grotendeels met dit album linea recta in de spreekwoordelijke gordijnen te jagen (en kwijt te zijn).

Nu is er dan halverwege 2025 een derde album: Willoughby Tucker, I’ll Always Love You. Wat een prachtige titel. Maar wel een titel die je wellicht op het verkeerde been zet. Met zo'n romantische keuze zou je weer die ‘lieve’ muziek van het eerste album verwachten, maar – spoiler allert – die krijg je niet. Met dit derde album vallen wel een paar puzzelstukjes op zijn plaats, wat betreft de vraag wie is Ethel nou Cain echt? Voor wat voor soort muziek staatz ze? Ik denk dat ze met dit derde album de prefect mix van album 1 en 2 heeft weten te maken.

Ethel Cain is dus het alter ego van Hayden Anhedönia, 27 jaar, uit Florida afkomstig. Dochter van een Baptisten dominee. Willoughby Tucker is haar eerste liefde. Al vanaf haar zesde trekt ze op met William via de kerk. Dan volgt een scheiding, waarna via highschool een hereniging en een (diepere) relatie volgt. Het album gaat dus over deze relatie, over de moeite die het Anhedönia (Cain) kost, over relaties en liefde in het algemeen en over de vraag of al die liefde voor Cain wel genoeg is om haar een zinvol bestaan te kunnen geven. Tjonge jonge, wat een vragen allemaal, het is niet bepaald lichte kost wat aan je voorbijtrekt als je naar de muziek en vooral de teksten van dit album luistert. Maar fascineren doet het zeker.

En de muziek? Ja, dan kom ik weer even terug op verleden week met Lord Huron. Ook daar kwam de naam ter sprake: die van David Lynch. Cain heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze een groot liefhebber is van de filmmuziek van Twin Peaks, de muziek van Angelo Badalamenti. Dat hoor je er ook wel aan af: beiden omarmen de schoonheid van de duisternis. Ergens las ik een prachtige omschrijving van de muziek op dit album: Cain blaast americana door een nevel van ambient music. Chris Kelly van The Washington Post kwam met deze treffende woorden. Toen ik ze las, zag ik in een flits onder de kop van The Washington Post staan “democrazy dies in darkness”. Poe, Cain zou hetzelfde gezegd kunnen hebben over de liefde denk ik. Maar goed, in diezelfde duisternis kun je dus ook schoonheid ontdekken. Die is er op dit album volop. Hoewel ik vind dat je dit album in één keer van voren naar achteren moet draaien, dan toch nog twee absolute hoogtepunten hier genoemd. ‘Fuck my eyes’ en nog meer: ‘Dust bowl’. Wat een teksten, wat een muziek.

Muziek: 9,0
Klank cd: 8,5
Label: Daughters of Cain Records
Speelduur: 73 minuten
Te bestellen bij Kroese-Online