Het adagium ‘wat goed is komt snel’ gaan we deze keer andermaal onderuithalen. Na de pauze van Pulp van maar liefst 24 jaar, is het deze week de beurt aan Annahstasia. Zij debuteert na twaalf jaar met het album Tether. Moet goeie muziek echt eerst rijpen?
De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.
Annahstasia
Als muziek je nog steeds kan verbazen, nou, dan zit het wel goed. Met de muziek, maar ook met jou, zo hou ik me zelf maar voor. Alweer lang geleden sprak ik een kennis en die beweerde dat hij gestopt was met het ontdekken van nieuwe muziek. Want volgens hem was er na The Rolling Stones nooit meer iets beters gekomen. En dat zou er ook niet meer komen, was zijn stellige overtuiging. Tja, hoe jammer toch deze gebeitelde muziekmening. Gelukkig heb ik daar nog steeds geen last van. Sterker: steeds minder, zo lijkt het wel. Was de muziek vroeger veel beter? Welnee! Kom op zeg. Doe open die oren.
Iets wat je oren voortdurend openhoudt is het muziekprogramma van Jools Holland, Later with Jools, op de BBC. Het programma bestaat alweer 33 jaar, zo hoorde ik een gast in één van de laatste edities zeggen. Chapeau! Jools Holland houdt mij al jaren op de hoogte van nieuwe muzikale ontwikkelingen en bands. Geen idee wie al die nieuwe artiesten en bands constant weet te vinden, daar zal Holland ongetwijfeld niet alleen debet aan zijn. Ik vermoed een zeer uitgebreid team aan music watchers die daaraan bijdragen. Het heeft het muziekprogramma inmiddels een iconische status bezorgd in het wereldje van echte muziekliefhebbers. Het mooie is ook dat het programma telkens weer nieuwe talenten met oude artiesten en bands verbindt in één show. En dat de camera dat ook af en toe laat zien: hoe gevestigde namen naar nieuwe artiesten staan te kijken en luisteren met volle bewondering. Zo was ook de verleden keer besproken Pulp onlangs weer te gast. Maar daarover genoeg gesproken. Het gaat nu over de aflevering één week later van Later with Jools.
Daar stond ze. Uit het niets, zo leek het. Er waren in de uitzending al een aantal fijne optredens de revue gepasseerd, met hoofdzakelijk postpunk gerelateerde muziek, want dat is erg in. Wet Legs, prima vervolgalbum. Bravo, we hebben weer een nieuwe Pixies denk ik dan. Maar goed, net over de helft van het programma kondigt Holland met zijn vaak niet goed verstaanbare stem éne Anastacia aan. Dié naam ken ik al, denk ik. Maar ik zie iets nieuws. Ik zei dat ze daar plotseling stond, maar dat is niet waar: ze zit op een kruk, alleen met gitaar. En de aankondiging onderin beeld vertelt haar ware naam: Annahstasia.
Soms heb je van die momenten dat je binnen vijf seconden weet dat je naar iets goeds gaat zitten luisteren. Dat was in dit geval, geen twijfel. De Amerikaanse zangeres wist de camera en mij binnen die vijf seconden helemaal vast te grijpen. Ja, de vergelijking is al eerder gemaakt en ook ik moest er vrijwel meteen aan denken, aan Tracy Chapman. Die debuteerde voor het grote publiek, nou ja voor een belachelijk groot publiek, tijdens het Nelson Mandela 70th Birthday Tribute concert in 1988. Daar stond een kleine vrouw met gitaar ‘Fast Car’ te spelen. En iedereen had gelijk door: dit is magisch. Waar kwam die zo plotseling vandaan? Tja, dat kon toen nog zonder al die social media, zonder internet. Maar nu dan: Annahstasia, waar komt die zo plotseling vandaan?
Hebben we, als muziekliefhebbers, altijd op zoek naar nieuwe diamantjes, iets gemist op de social media? Geen idee. Kan me het op dat moment ook niet veel schelen. Luister en huiver, dat is het. Die stem. Behoorlijk krachtig, maar ook kwetsbaar, dat zal wel door dat hese komen. Het lied heet ‘Villain’. Het is een liefdeslied met een herkenbare tekst. Met de strekking van ‘ik hou te veel van je, het wordt me te veel. Neem je liefde alsjeblieft weer terug (“Take it back”). Naast Chapman kun je met gemak de naam van Nina Simone bedenken. Zelf moest ik ook aan die van Tim Buckley denken, door die fraai vibrerende stem van Annahstasia.
Uiteindelijk kom ik bij die andere ultieme liefdesverklaring uit: ‘Northern Sky’ van Nick Drake. Annahstasia omschrijft een omgekeerde ‘I never felt magic like this’: deze liefde doet veel te veel pijn. ‘Take it back, all that you left in me’. Op het album staat natuurlijk de studioversie. Fraai muzikaal aangekleed met onder meer trompet. De live-versie die Annahstasia bij Jools Holland doet is veel meer ‘to the bone’. Gek genoeg is het einde ook anders qua tekst. Daar voegt ze nog een veelzeggende ‘when love always was abandoned for me’ toe. En ja, die laatste minuut van haar optreden: die is echt huiveringwekkend en ongekend. Ook fraai camerawerk overigens.
Lang verhaal kort: ik heb het album aangeschaft op basis van één nummer: ‘Villain’. Omdat dit nummer al het talent van Annahstasia verraadt. De rest van het album is ook heel fraai, subtiel en geworteld in de beste singer-songwriters-traditie. Wat een geluk dat Annahstasia twaalf jaar geleden niet is ingegaan op het aanbod van die toenmalige platenmaatschappij. Die zagen een heel andere artiest voor zich. De artieste zag dat niet zitten en werkte gestaag aan haar eigen muzikale ontwikkeling. Het album Tether is er het fraai gerijpte gevolg van.
Muziek: 8,5
Klank cd: 8,0
Label: Drink Sum Wtr
Speelduur: 42 minuten
Te bestellen bij Kroese-Online
