Liefhebbers zaten al smachtend te wachten, want het alweer veertiende studioalbum van het Zweedse progressieve metalgenootschap Opeth werd eerder dit jaar al aangekondigd. Na enkele tracks als voorproefje te hebben gereleased, was daar dan eindelijk The Last Will and Testament. Een album waar niet elke Opeth liefhebber blij mee zal zijn…

Voor The Last Will And Testament, dat voor Opeth-begrippen vrij laat na de voorganger (In Cauda Venenum, dat alweer vijf jaar oud is) verschijnt, grijpt de band rondom frontman Mikael Åkerfeld terug naar het schrijven en opnemen van een heus conceptalbum. Iets dat Opeth sinds Still Life (1999) niet meer gedaan heeft. Het gaf de band waarschijnlijk inspiratie, of in ieder geval een manier om zich te uiten. Hoe dan ook, een fraaie roman vond zijn weg naar het papier, met begeleidende muziek en zelfs gastoptredens van onder andere Jethro Tull-legende Ian Anderson en Joey Tempest (bekend als zanger en frontman van Europe). Verder ontbreken ook de strijkers niet op dit nieuwe wapenfeit, want de door Dave Stewart geschreven strijkarrangementen worden ingevuld door het London Session Orchestra.

Dan het verhaal dat wordt verteld op The Last Will and Testament. Daarvoor gaan we terug in de tijd naar de Eerste Wereldoorlog. We horen het verhaal van een rijke, nogal conservatieve patriarch wiens vrouw onvruchtbaar is, en wiens testament (laatste wil) schokkende familiegeheimen aan het licht brengt. Het begint met het voorlezen van zijn testament in zijn landhuis. Onder de aanwezigen bevinden zich drie broers en zussen: een paar tweelingbroers en een jong meisje. Dit meisje, dat wees is en aan polio lijdt, werd door de familie opgevoed. Haar aanwezigheid tijdens het voorlezen van het testament roept twijfel en vragen op bij de tweeling. De tweeling blijkt echter het resultaat van een donorverwekking te zijn. Terwijl het testament wordt voorgelezen, ontdekken de broers dat zij niet echt familie zijn van de patriarch en daardoor dus ook niet in het testament worden genoemd. Het meisje blijkt het enige biologische kind van de patriarch te zijn, wat haar de ware erfgename maakt – ondanks dat ze eigenlijk verwekt is bij de meid van de patriarch.

Genoeg voer voor heerlijk muzikaal spektakel, zal Opeth hebben gedacht. De emoties die bij het voorlezen van een testament in een bijzondere familiaire setting kunnen heersen zijn natuurlijk al inspiratie genoeg voor muzikale erupties vol venijn en dynamiek. Opeth kon dat al heel fijn, en dat is op The Last Will and Testament dan ook geen verrassing. Gelukkig, hoor ik mezelf verzuchten. Maar om toch dat extra beetje kracht bij te kunnen zetten aan het venijn, grijpt de band terug naar iets dat sinds ze al sinds 2008 (ten tijde van het album Watershed) niet meer gebruikten: de putdiepe, maar kenmerkend verstaanbare grunts van Mikael.

Het past The Last Will and Testament als een goed gekozen handschoen. Net als de opbouw van het album, waarvan de tracks op een song na paragraafnummers hebben. Passend bij een voorgelezen testament. Opeth verhaalt dat het een lieve lust is, grijpt naast de grunts ook vaak terug naar introspectieve momenten met akoestische tonen en laat horen waarom progressieve metal zo ontzettend divers kan zijn. Ian Anderson doet naast zijn prachtige fluitspel ook zijn stem gelden, als verteller op de tracks §1, §2, §4 en §7. En een verrassend goed passende vocale bijdrage van Joey Tempest op track §1. De contrasten tussen de familieleden worden in de muziek en zang even zo groots uitgebeeld, terwijl Opeth zich bedient van diverse muzikale invloeden als jazz en zelfs een heuse ballad die de luisteraar toch wel ontroerd achterlaat. Ik heb het over albumafsluiter A Story Never Told, natuurlijk. Luister, neem het tot je en geniet.

Opeth toont zich weer in progressieve topvorm en hoewel een deel van de fans of luisteraars wars zou kunnen zijn van de ‘harsh vocals’ die wat mij betreft gelukkig weer terug zijn gekeerd, is het gewoon weer genieten geblazen voor de progressief ingestelde metalfan. Tracks §3 t/m §7 en de afsluiter spreken het meeste aan en hoewel niet elke track even catchy of hoekig is (zeker niet in vergelijking met de voorgaande langspeler), zijn er na meerdere luisterbeurten redenen te over om blij te zijn dat je dit verhaal kent, misschien bezit en mag herbeleven.

Daarnaast is de productie en mix van The Last Will and Testament van een erg hoog niveau. Dat maakt het beleven van het verhaal en de muziek des te intenser en genietbaar, iets waar In Cauda Venenum in tekortschoot. Wie het geluk heeft tickets voor het concert in 2025 te hebben gescoord, gaat als je het mij vraagt iets moois beleven. En met het album zelf is er genoeg moois om op terug te kunnen vallen.

Muziek: 8.8
Klank: 8.4
Label: Reigning Phoenix
Speelduur: 50:52 minuten
Website: opeth.com
Luister dit album via Qobuz
...en lees hier alles over Qobuz