Bij het zien van de naam van deze artiest denken de meeste muziekliefhebbers meteen aan het eerste project van deze zanger en componist. Wat geheel onterecht is. Mark Knopfler is namelijk meer dan het gezicht van zijn in de jaren zeventig opgerichte rockband Dire Straits en werkt al sinds het begin van de jaren tachtig als solo artiest. Get Lucky is zijn zesde complete studioalbum sinds 1996.
De kenmerkende stem van Mark Knopfler heeft gezorgd voor een trouwe schare van – vreemd genoeg vooral mannelijke - fans. Zijn albums stralen rust uit met een knipoog naar countrymuziek. Zo ook op Get Lucky. Het album is opgebouwd uit elf tracks die ondanks de rust geen saaiheid herbergen. Knopfler, die trouwens ook verantwoordelijk is voor de productie van dit album, heeft meer folkachtige invloeden in Get Lucky verwerkt. Fluit, accordeon en Franse hoorns komen op het album op diverse malen voor. Zelfs een compleet kinderkoor doet een vocale duit in het zakje (Remembrance Day).
Get Lucky is dus geen voer voor Dire Straits adepten. Evenals zijn vorige albums. Het enige nummer dat doet terugdenken aan deze tijd is Cleaning My Gun, dat samen met het live in een studio opgenomen You Can’t Beat The House een bluesrock impressie geeft. De laatstgenoemde track is trouwens wel heel erg goed opgenomen en straalt het plezier van alle muzikanten prima uit. De meer gebalanceerde tracks zijn toch wel de juweeltjes van het album, nergens komt Marks stem- en gitaargeluid zo goed tot zijn recht als op So Far From The Clyde of op de openingstrack Border River. Prachtige arrangementen om de zang heen halen dit nog meer naar voren, de laatste met duidelijke Keltische invloeden in een meer up-tempo setting. De rustigste, soms meer bombastische tracks als Monteleone of Before Gas And TV zullen niet iedereen aanspreken maar zijn bovengemiddeld en uitgewogen in de totale mix van tracks op Get Lucky geplaatst. Het wat trieste en zeer persoonlijke Piper To The End heeft Knopfler geschreven voor zijn oom Frederick Laidler, die in de tweede wereldoorlog sneuvelde als ‘Piper’ (doedelzakspeler) voor het 1e bataljon van het Schotse The Black Watch. De opbrengsten van de single Remembrance Day en bovengenoemde track gaan dan ook naar een goed doel. Het enige nummer dat een beetje buiten het album valt is Hard Shoulder, dat met een meer geslepen, Amerikaanse sound niet echt bij de rest van Get Lucky valt.
Of het Mark Knopfler ooit zal lukken om aan het – weliswaar zelf opgelegde - juk van de eeuwige vergelijkingen met de Dire Straits te kunnen ontsnappen moet de tijd leren. Hij verdient het in ieder geval wel en mag zijn solocarrière erkend zien. Het lijkt me leuk om een keer een puur solo blues-album van Mark te zien, gezien de kwaliteit van een track als You Can’t Beat The House. Voorlopig kan ik samen met veel liefhebbers vooruit met Get Lucky, een bovengemiddeld album met een prima opnamekwaliteit.
Aanvullende informatie:
Label: Vertigo
Speelduur: 52:09 minuten
Website: http://www.markknopfler.com
