Maggie Rogers, meer dan tien miljoen luisteraars per maand op Spotify – heb ik iets gemist? Tot afgelopen week had ik nog nooit van deze Amerikaanse singer-songwriter gehoord. Ik ga me maar weer eens achter de ‘lijfspreuk’ van Martin bril schuilen: een mens mist meer dan dat-ie meemaakt! Zoals het buitengewoon succesvolle optreden dat Rogers met band verleden jaar nog in Paradiso gaf, zo lees ik nu achteraf in een Oor-recensie…

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Maggie Rogers

Dus: in de week dat Taylor Swift maar weer eens wat verkooprecords breekt met haar nieuwe album, gaan we hier lekker aandacht besteden aan een artieste die net als vele anderen te veel in de schaduw staat van die grote ster. Maggie Rogers debuteerde in 2019 met het album Heard It in a Past Life. Dat album ging al best wel lekker, maar ging past echt ‘vliegen’ toen ene Pharrell Williams enorm onder de indruk bleek van het nummer ‘Alaska’, wat heel wat aandacht genereerde. Er volgde een tweede (Notes From The Archive: Recordings 2011-2016) en een derde album (Surrender). En nu is er de vierde: Don’t Forget Me.

Is de muziek van Maggie Rogers te vergelijken met die van de grote ster Taylor Swift? Ja en nee. Openingsnummer ‘It was coming all along’ zou zo een Swift-nummer kunnen zijn, ten tijde van de samenwerking met The National. Heerlijke folkrock met mooie arrangementen en teksten over persoonlijk lief en leed. Daarna zet ‘Drunk’ een andere richting in, meer alt country, meer de kant van Maria McKee (Lone Justice) op. Rogers zingt nu ook wat met een rauwere stem. ‘So sick of dreaming’ is heerlijk laidback met de bijgevoegde banjo en slide guitar en Rogers gooit er gewoon wat spoken word tussendoor.

Het prijsnummer is wat mij betreft ‘The Kill’. Prachtige teksten: ‘Remember the days we used to drive upstate. Singing indie rock songs in the car.’ Je ziet het zo voor je met zo’n mooie oude Cadillac, cruisend over eindeloze plattelandswegen. Rogers kijkt terug op de tijd dat het allemaal nog moest beginnen voor haar. ‘If now was then’ is weer zo’n heerlijke observatie van de zangeres omgezet in prachtige, persoonlijke teksten. Bij ‘I still do’ wordt flink gas teruggenomen en is alleen een piano om haar stem heen te horen. ‘On & on & on’ rockt lekker weg, evenals ‘Never going home’.

Bij ‘All the same’ laat Rogers meer haar weemoedige kant horen (die zit al vaak in de teksten, maar wordt dan door de muziek ‘opgevrolijkt’), een kant die haar niet slecht staat. Integendeel, het lijkt haar muziek meer diepgang te geven. Afsluiter is het titelnummer ‘Dont forget me’.

Het liefst had ik de hele tekst van dit nummer hier willen opschrijven, deze mevrouw kan echt een verhaal vertellen en daar omheen dan een prachtige muzikale omlijsting heen timmeren. ‘When its time to leave – don't forget me’. Ik kan het niet beloven, maar ik ga er zeker mijn best voor doen.

Muziek: 8
Klank: 7,5
Label: Capital Records, Debay Sounds
Speelduur: 35 min.53 sec.
Te bestellen bij Kroese Online