Progrockliefhebbers mogen niet klagen wat betreft nieuwe releases. Na eerder al een nieuw album van Big Big Train, is er nu de nieuwe productie van The Pineapple Thief. En we geven het maar gelijk weg: ‘It leads to This’, want zo heet die, klinkt fantastisch!

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) dat ons getipt is door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Afgaande op de hoes van de nieuwe release van de Britse progrockformatie The Pineapple Thief zou je misschien een somber beeld krijgen van de muziek van het album ‘It leads to This’. Afgebeeld: twee huizen in verregaande staat van ontbinding met daarvoor geparkeerd een Amerikaanse slee in niet veel betere toestand. Die laatste zou ik nog wel willen overnemen als opknappertje, maar dit terzijde. Op de muziek van dit album kan ik echter nog lang geen sleet ontdekken. Integendeel, het geheel komt mij frisser dan ooit over, de titel lijkt me dan ook vrij interpretabel.

Het is alweer het zestiende (!) studioalbum van de band, daartussen verschenen ook nog verschillende live en verzamelalbums. Verleden jaar nog kwam de prachtige verzamelaar ‘How did we find our Way’ (alternatieve titel: ‘1999-2006’) uit, een boxset bestaande uit maar liefst zeven cd’s en één blu-rayschijf met daarop Dolby Atmos surround remixes. Die uitgave bevat in totaal 86 nummers en geeft je een goed beeld van de muziek van de band.

Die band werd ooit in 1999 opgericht door Bruce Soord. Het was een soort muzikale uitlaatklep voor al zijn producties. Eerst heette de band nog simpelweg Pineapple Thief, maar met die twee initialen PT leek de band te veel op die andere progrockformatie: Porcupine Tree. Daarom werd al snel het lidwoord ‘The’ ervoor gevoegd om al te veel verwarring te voorkomen. Debuutalbum ‘Abducting the Unicorn’ (aan dat laatste woord heeft wellicht een andere, Nederlandse band zijn naam ontleed) deed nog niet zo veel, maar zorgde al wel voor een klein groepje volgers. Pas bij het derde album ‘Variations on a Dream’ brak Soord met zijn project wereldwijd door. Het was ook toen dat hij besloot met een vaste band te gaan werken, bestaande uit John Sykes op basgitaar, Wayne Higgins op gitaar, Matt O’Leary als toetsenist en Keith Harrison als drummer. Soord zelf vertolkt de rol van zanger, (tweede) gitarist en ook toetsenist, naast allerlei andere instrumentale invullingen. In deze formatie gaat de band ook live de bühne op en de wereld rond. 

In de loop der jaren verandert de band van samenstelling. In 2014 verlaat drummer Harrison de band om in 2018 weer definitief terug te keren, dit keer niet alleen als drummer, maar ook in een meer actievere rol als songschrijver. Dat leidt uiteindelijk ook allemaal tot…’It leads to This’.

Verwacht geen revolutionaire veranderingen in het geluid van de band, het is meer dat hier alles op zijn juiste plek lijkt te vallen en de band met meer zelfvertrouwen dan ooit lijkt te musiceren. Daarbij is een uitgesproken rol voor de ritmesectie weggelegd. Drummer Harrison en bassist Sykes leggen een rete-strakke basis neer waarop het heerlijk voortborduren is door de rest van de band. De éne keer meesurfend op die ritmesectie, de andere keer weer heerlijk de andere kant opknallend. Openingsnummer ‘Put it Right’ leidt het album kalm, onderkoeld en toch ook wat onheilspellend in. In de tekst meldt Soord dat niet alle wegen hier naartoe leiden, maar dat de tijd voor deze richting heeft gezorgd. In ieder geval gaat de band in het tweede nummer gelijk een aantal versnellingen hoger. Harrison laat meteen horen wat hij allemaal in huis heeft met zijn drumwerk. De zangpartijen zijn prachtig ingevuld door het telkens toevoegen van een tweede stem. Gek genoeg moet ik af en toe aan die andere op en top Britse band denken: Muse.

Titelnummer ‘It Leads to This’ schakelt weer terug naar een lagere versnelling en met fraaie, meer beschouwende teksten. ‘So it leads to this. How could we get it so wrong? For all this time, for all this progress(…) For all this time, I didn't notice you’. Vanaf hier gaat het album echt ‘vliegen’ en wordt het per nummer beter en beter. Zelden zo’n prachtige spanningsopbouw op een album meegemaakt, moet ik zeggen. Je voelt per nummer dat de band steeds beter op dreef komt, zowel naar de explosieve kant als naar de meer rustige momenten toe.

Bij de afsluitende twee nummers ‘Every trace of us’ en ‘To forget’ gaat het helemaal los. En hoewel het album maar acht nummers bevat en in totaal maar een krappe 41 minuten duurt, heb je toch het gevoel een lange reis gemaakt te hebben. In ieder geval langer dan die 41 minuten…

‘It leads to Here’ is uitgebracht op ‘gewoon’ cd en vinyl. Daarnaast is er een ‘special edition’ box, met daarin twee cd’s, een dvd en een blu-ray schijf met daarop DTS 5.1 Surround & 24/48 PCM Stereo opnames(dvd) en Dolby Atmos & DTS-MA 5.1 Surround & 24/48 PCM Stereo (blu-ray), verzorgd door onder andere Bruce Soord zelf. Ten slotte is dit album ook nog ‘los’ te koop op blu-rayschijf. Bij het ter perse gaan van deze review waren de blu-ray en de special edition box nog niet beschikbaar en heb ik de Dolby Atmos opnames dus ook nog niet kunnen beoordelen. Wel kan ik zeggen dat de opname op cd al geweldig klonk. Vraag bij Kroese maar even naar de beschikbaarheid van het één en ander, zij zullen snel antwoord kunnen geven.

Muziek: 8
Klank: 8,5
Label: Kscope
Speelduur: 40 min.49 sec.
Te bestellen bij Kroese Online