In januari schreven we al dat we met Sun's Signature teruggrepen naar 2023, omdat er in de eerste kalendermaand nou eenmaal niet veel nieuwe releases zijn. Op de eerste vrijdag van februari doen we dat nog eens, met het debuutalbum van Harp – getiteld Albion.
De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) dat ons getipt is door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.
Harp is de nieuwe band van Tim Smith. Samen met zijn partner Kati Zung (drums) bracht hij aan het eind van 2023 het debuutalbum ‘Albion’ uit. Feitelijk gesproken is de term ‘debuutalbum’ hier juist, maar Tim Smith kennen we natuurlijk al veel langer. Jarenlang maakte hij deel uit van de Amerikaanse folkrockband Midlake. Die band uit Denton, Texas vond zijn oorsprong in 1999 en maakte met Smith vier breed geapprecieerde albums. Twee daarvan, ‘The Trials of Van Occupanther’ en ‘The Courage of Others’ worden door de kenners als meesterwerken beschouwd. Het is maar dat je het weet. In ieder geval besloot Smith in 2012 de band te verlaten. Daarna bleef het lange tijd stil rond hem.
Midlake ging ondertussen verder zonder Smith en bracht in 2022 een nieuw album uit (‘For The Sake of Bethel Woods’). Door Midlakeliefhebbers zeker niet beschreven als een slecht album, maar toch miste er kennelijk iets sinds het vertrek van Smith. Die was inmiddels verhuisd naar North Carolina, zo’n 2000 kilometer van Denton, dichtbij de oostkust van Amerika. Daar probeerde hij nieuwe muziek te maken. Die zoektocht duurde uiteindelijk meer dan tien jaar, en toen verscheen eind 2023 'Albion'.
Op de hoes staat Smith afgebeeld in een lang (middeleeuws?) gewaad, staande op een grasvlakte waarbij rondom de sneeuw lijkt weg te smelten. De gedachte aan Keltische folkmuziek is snel gemaakt, ook als je de achterkant van het album bekijkt. Daarop herken je de contouren van een middeleeuws kasteel. Ook de albumtitel ‘Albion’ verwijst naar vroegere tijden. Groot-Brittannië werd vroeger lang Albion genoemd, die benaming stamt nog uit het Grieks, tegenwoordig wordt de naam alleen nog in poëtische zin gebruikt.
Het album opent instrumentaal met ‘The Pleasant Grey’. Zoals Smith al in een interview ten tijde van de oprichting van Harp had aangegeven, hoeven we ten opzichte van Midlake niet totaal andere muziek te verwachten. Eerder valt hier de nadruk nog meer op de sfeer van de muziek. Die is niet echt vrolijk te noemen. Dat is wellicht de reden dat er vaak in andere reviews verwezen wordt naar de muziek van de donkere jaren tachtig, de new wave tijd. Daar valt dan vaak de naam van The Cure bij. Ikzelf hoor er veel meer de folkrock uit de jaren zeventig in terug. Een typering van een collega recensent vind ik daarbij veelzeggend en wil ik de lezer dan ook niet onthouden: ‘Het resultaat is alsof Robert Smith uit het begin van de jaren tachtig plotseling de Fairport-platen van zijn ouders ontdekte’. (Tom Pinnock van Uncut). Bij mij ging er een ander belletje rinkelen. De sfeer van de muziek deed me aan een andere, ogenschijnlijk vergeten, jaren zeventig band denken: Barclay James Harvest. Bij die band lag de nadruk meer op meerstemmige muziek, terwijl bij Harp toch echt de stem van Tim Smith (al dan niet multitracked) centraal staat.
Over die stem gesproken: die doet me bij vlagen aan het vocale geluid van Rufus Wainwright denken, vooral als Smith de hogere tonen opzoekt en meer theatraal gaat zingen (‘Throne of Amber’ en ‘Herstmonceux’). De verwijzing naar de new wave muziek uit de jaren tachtig zal je ook zeker vinden, vooral als je bijvoorbeeld naar het gitaargeluid luistert in een nummer als ‘A Fountain’. Onmiskenbaar hoor je hier het geluid van The Cocteau Twins terug, de band die toevallig onlangs nog opdook in deze rubriek via het album van Sun’s Signature.
De nummers op dit album dragen allemaal dezelfde pastorale, kalme sfeer. De drie nummers halverwege het album, ‘Shining Spires’, ‘Silver Wings’ en ‘Sven Long Suns’ vind ik wat dat betreft het sterkst en blinken uit in prachtige melancholie. Afsluiter ‘Herstmonceux’ opent met Gregoriaans gezang en brengt je terug naar de Keltische muziek uit de middeleeuwen. De titel is een verwijzing naar Hertsmonceax Castle, het kasteel uit de vijftiende eeuw bij East Sussex dat ook op de achterkant van het album prijkt. Het is de perfect afsluiter op dit album met tijdloze muziek. Herfstmuziek? Ja, maar wel pleasant grey wat mij betreft.
Muziek: 7
Klank: 8
Label: Bella Union
Speelduur: 40m28
Te bestellen bij Kroese Online
