Nieuw werk van Carmen Gomes Inc. spreekt het audiofiele hart van de liefhebber van blues en jazz bij voorbaat al aan. Dus beantwoordde ik de vraag of ik het nieuwe album van het kwartet getiteld Stones In My Passway wilde recenseren maar al te graag met een positief antwoord. En gelukkig maar, want dit is weer een parel geworden.

Stones In My Passway heeft als ondertitel Discovering The Music Of Robert Johnson 2. Wederom keert het gezelschap terug naar het werk en leven van de uit Mississippi afkomstige Robert Leroy Johnson. Deze artiest overleed zeer jong en liet slechts een twintigtal nummers na, maar zijn werk was en is nog steeds van grote invloed op veel bluesgitaristen en –zangers. Daarnaast is Johnson met terugwerkende kracht opgenomen als een van de allereerste ‘leden’ van de befaamde 27 Club, de bekende groep van artiesten die op 27-jarige leeftijd zijn overleden. Het spreekt in elk geval tot de verbeelding.

Genoeg reden voor Carmen Gomes en haar band om een tweede album te wijden aan het werk en de stijl van Robert Johnson. De voorgaande langspeler met datzelfde doel (Up Jumped The Devil) heb ik gemist en ook bewust nu niet tot me genomen, want deze release staat op zichzelf. En mag ook zo genoten worden. Carmen verzorgt de vocalen, Folkert Tettero de gitaren, Peter Bjørnild de contrabas en niet in de laatste plaats is er een plek in het gezelschap voor percussionist Bert Kamsteeg. Samen verkent het gezelschap (engineer Frans de Rond incluis) op Stones In My Passway zes tracks van Robert Johnson zelf, en vult dat aan met negen eigen werken waarvan het leeuwendeel ook van de hele band afkomstig is.

En wanneer je dan de zilveren schijf in de lade van je loopwerk steekt en op ‘play’ drukt, wordt meteen duidelijk dat Carmen Gomes Inc. er alles aan heeft gedaan om een verhaal neer te zetten, in plaats van slechts een hommage aan Johnson. Vanaf het intro, waarin de langzaam aanzwellende muzikale klanken worden begeleid door een soundscape van een stoomtrein die zomaar uit de zuidelijke Amerikaanse staat van de bluesartiest zou kunnen stammen. Sfeer en entourage, dat komt meteen naar voren. Om te starten met een heerlijke jazzy uitvoering van Johnsons Little Queen Of Spades. De korte slidegitaar van weleer krijgt hier in hernieuwde, uitgesponnen vorm ruimschoots een plek in het geheel, terwijl Tettero met zijn instrument een bijna gelijkwaardige plaats in het geheel mag opnemen als zangeres Carmen. Iets rechtsachter de stem geplaatst, de bas gedefinieerd eronder en een zeer groot podium voor de drums.  

Gomes gebruikt haar stem om te verhalen, verplaatst zich in de bluesy gevoelens van weleer en wisselt haar relaas af met de gitaar. Een van de fraaiste vormen van dit samenspel is de track Dust My Broom, origineel van Robert Johnson zelf. De intimiteit van de vocale, de expressie van de gitaar en zowel de verfijnde klanken van contrabas als de dynamiek van de percussie maken van de track een hoorspel. Eigenlijk van vrijwel het hele album, de vier hebben een levendige verbeelding en weten die om te zetten in verhalende muziek. Aangevuld met enkele slim geplaatste soundscapes. Intens.

Daarnaast wordt de muziek enorm versterkt door de prachtige opname en productie. Engineer Frans de Rond heeft wederom prachtwerk af weten te leveren, door onder meer te spelen met de plaatsing van microfoons. De keuze om vooral de drums zo prominent en met een extreme dynamiek in te opname te plaatsen geeft veel extra onderhuidse spanning aan de blues-erven van Robert Johnson en zijn fenomenaal om te ervaren op een verfijnde hifiset. Dit is muziek om in te zwelgen, zeker tijdens deze grijze winterse dagen. Aanbevolen!

Muziek: 8,5
Klank: 9,1
Label: Sound Liaison
Speelduur: 46:28 minuten
Website: carmengomes.com