Quentin Tarantino laat zich niet in een hokje stoppen. Tarantino houdt niet van een keurslijf. Tarantino is verrassend en maakt supergoede films. Met geen andere conclusie moet je de bioscoopzaal verlaten als je Kill Bill (1 en 2) hebt gezien.

Net als met eerdere meesterlijke producties als Pulp Fiction word je overdonderd door de dialogen, verhaallijnen en…de muziek. Geen andere regisseur slaagt erin om met zo’n uitgesproken muziekkeuze zijn films te versterken. Het kan geen toeval zijn: Tarantino neemt geen risico’s met zijn muziekkeuze, hij weet gewoon wat in zijn films past.

De soundtracks van beide volumes Kill Bill zijn zeer speciaal en afwisselend. Als je de films niet hebt gezien (en dat zou u uzelf dan hoogst kwalijk moeten nemen!) zal er best een frons in het voorhoofd
worden getrokken. ‘The lonely shepherd’ van Zamfir (u weet wel, die overbekende panfluit melodie), een valsgezongen ‘Woo Hoo’ van een vage japanse vrouwenband, L’ Arena van Ennio Morricone en ‘About her’ van Malcolm McLaren: dat allemaal (en nog veel meer vreemd gekozen muziek) op 2 soundtracks? Jawel, dat kan! In ieder geval wel bij Tarantino. Los van de films komen beide compilaties op zijn zachts gezegd vreemd over, maar als u de films hebt gezien weet u wel beter. Alles klopt, hoe eigenaardig ook. Tarantino moet een extra zintuig hebben: de gave om de juiste en meest vreemd gekozen muziek onder de juiste scènes te plakken.

Een andere gave die Tarantino bezit is om de beide CD’s dezelfde uitstraling mee te geven als de beide delen van de film. De soundtrack van volume 1 heeft een ronduit agressief uiterlijk (fel gele voorkant met een streep bloed erop. Volume 1 van de film is spectaculair gewelddadig en bloederig. Volume 2 van de soundtrack doet veel warmer en dramatischer aan. Net als in de film, want deel 2 ontwikkelt zich van ware vechtfilm tot een heus familiedrama. Niet dat je daar tijdens het luisteren van de muziek iets aan hebt, maar het is een vermeldenswaardig detail. En het is toch weer de verdienste van (in dit geval executive album co-producer) Tarantino.

De soundtracks zijn opgeleukt met stukjes dialogen uit de films zelf. Niet echt nodig, maar voor de Kill Bill gangers wel zo leuk. Ze herinneren je even fijntjes aan de meesterlijks scènes waar Kill Bill om draait. Ze geven je onmiddellijk het gevoel dat je de films weer opnieuw wilt zien. Dus zit er maar 1 ding op: als de wiedeweerga de DVD’s aanschaffen en de soundtracks voor in de auto. Een beetje Tarantino liefhebber kan eenvoudigweg niet zonder. Ik niet tenminste.

Aanvullende informatie:
Executive producers: Quentin Tarantino ans Lawrence Bender
A Band Apart Records, Warner Bros