Met Weemoedsklanken beschrijft het Nederlands-Belgische Meslamtaea het thema vergankelijkheid en tijd, al dan niet samengevat in een post-apocalyptische setting. De vierde langspeler van de formatie biedt een progressieve, bij tijd en wijle zelfs dromerige vorm van black metal, waarbij het experiment wederom niet geschuwd wordt.

Onze lage landen zetten de laatste tijd flink wat metalen zoden aan de dijk waar het gaat om kwalitatief hoogwaardige releases. En dat genre is allang niet meer voorbehouden aan een bepaald archetype luisteraar, waarde lezer. Sinds de ‘second wave’ die begin jaren negentig in Scandinavië werd ingezet, is het genre uitgegroeid, verrijkt en volwassen geworden. De laatste jaren doen vooral ook Nederland en België op hoog niveau mee. Meslamtaea mag gerust onder die categorie geschaard worden.

Ooit begonnen als eenmansproject van multitalent Floris Velthuis (bekend van o.a. Asgrauw, Schavot, Sagenland en Annwfynn) werd Meslamtaea enkele jaren geleden nieuw leven ingeblazen door het toevoegen van vocalist/ bassist Ward Theunissen (o.a. Asgrauw) en later Izzy Op De Beeck die de flügelhorn (bugel) speelt. Weemoedsklanken, dat uitkomt twee jaar na het erg sterke derde album Geketend In De Schaduw Van Het Leven, is natuurlijk ook weer van erg sterk artwork voorzien, dat het post-apocalyptische thema verder uit weet te diepen. Een goed doordacht concept in dito uitvoering, al meerdere albums lang.

En wie denkt dat black metal stil is blijven staan bij de geijkte combinatie van tremolo gitaarspel, onheilspellende krijszang en blastbeats, heeft het toch echt mis. Natuurlijk zijn al die ‘second wave’ invloeden in meer of mindere mate aanwezig in de muziek van dit gezelschap, maar zelfs de grootste ontkenner kan niet om de diepgang, experimenten en stijlafwisselingen heen die Meslamtaea hier kunstig en gedegen ten gehore brengt.

Albumopener en tevens eerste helft van een tweeluik Weemoed laat meteen horen dat we niet met een alledaagse zwartmetalen plaat te maken hebben. De klassieke atmosfeer wordt versterkt door de ruime inzet van de flügelhorn op synths en een kalme beat, om op serene wijze de prachtig opgebouwde gitaren in te leiden om na bijna vier minuten tot een beheerste, melodieuze climax te komen. De controverse van het albumconcept niet schuwend, barst daarna het tweede deel van het tweeluik los in de vorm van Rad Des Tijds. Nog steeds melodieus, maar werkelijk één brok kracht en muzikale agressie. Meslamtaea wisselt typische black screams af met gesproken woord en gewonde schreeuwzang, samen met jazzy intermezzo’s en alweer de flügelhorn die verrassend prettig combineert met de gitaren en de dragende percussie.

Die dualiteit en afwisseling in de arrangementen en spelstijl van de band blijft terugkeren op Weemoedsklanken. Blastbeats worden afgewisseld met stuwende (bijna post-black) drums, terwijl ook contemporary jazz een term is die meermaals in me opkomt. Variatie alom op het album, mede dankzij het toevoegen van gesproken epistels door Froukje van Burg (bekend van Doodswens, dat onlangs nog hun meesterlijke debuutalbum Lichtvrees uitbracht) en de saxofoon, die wordt bespeeld door Otto Kokke (Dead Neanderthals). Het maakt een track als bijvoorbeeld Moegestreden progressief, jazzy en toch heerlijk melancholisch.

Door slim om te gaan met ritme en dynamiek weet Meslamtaea te blijven boeien, terwijl de vele invloeden voor prettige verrijkingen zorgen. De keuze om de vocalen niet al teveel naar voren te zetten in de productie is een bewuste, vermoed ik. Dat had van mij toch anders gemogen, om eerlijk te zijn. De Nederlandstalige teksten zijn namelijk prima in staat om de muziek verder uit te diepen en te ondersteunen en ik vermoed dat het definitieve album geen geprinte teksten meegeleverd gaat krijgen. Een artistieke keuze van de heren, natuurlijk.

Voor Meslamtaea lijkt het geheel van muziek en vocalen samen beter in de filosofie te passen, wat mag. Die productie zelf mag er overigens ook zijn, geheel passend binnen de moderne tak van het muzikale genre. En hoewel het gevaar op de loer ligt om net iets te ver zoekende naar nieuwe, avant-gardistische elementen te zijn, blijft de band hier net aan de juiste kant van het aangename, wat zowel gedurfd als uitdagend is.

Natuurlijk is ook moderne black metal niet voor iedereen weggelegd. Net als rokerige whisky of de werken van Gerard Reve. Maar wie niet vies is van de aan het genre schatplichtige vocale stijlen, dito riffs en percussie en openstaat voor een fraai, afwisselend en intelligent opgebouwd werk met een wat minder blijde boodschap (zie onderstaande uitsnede, gevonden op social media) zal van Weemoedsklanken net zo kunnen genieten als uw auteur van dienst. Waarvan akte.

“Alles gezegd, alles gedaan.
Ogen gesloten, het licht dooft.
Dagen zo zwart als de nachten.
Gedachten verdoofd.

Het licht dooft.
Het licht dooft.
Het licht dooft.�

Muziek: 8,6
Klank: 7.8
Label: Babylon Doom Cult Records
Speelduur: 41:36 minuten
Bandcamp-pagina