Het verpletterende debuut van Rage Against The Machine kreeg ik voor het eerst te horen op de dag van de release, ik werkte in een winkel en op dinsdag kwamen bijna alle nieuwe plaatjes. We kregen tien exemplaren binnen, terwijl niemand van de aanwezige verkopers wist wat het was en waarom dus tien stuks.
Dat schijfje ging dus als eerste van alle nieuwe uitgaven van die week in de speler. Ik was van het begin af aan helemaal verkocht en predikte een enorme doorbraak. Aanvankelijk geloofde niemand me, maar ik wist zeker dat RATM ooit enorm groot zou zijn. Nu schrikken we er bepaald niet meer van, maar op dat moment (1992) was het debuut van Rage Against The Machine het meest `in your face` wat je kon hebben en veel mensen moesten er helemaal niets van hebben. Wij (inmiddels was een collega ook overstag) draaiden Killing In The Name keihard op zaterdagmiddag als de zaak afgeladen was, ik heb mensen vloekend het pand zien verlaten. Een klein half jaar later kwamen er per week 50 of 100 RATM`s binnen en stond iedereen hijgend voor de toonbank.
Ook thuis was het een "enorm succes", ik draaide Killing In The Name knetterhard om mijn kinderen te pesten. Mijn dochter ging gelijk elders vertoeven. Mijn zoon (toen net 5 jaar) zat dan echter met z`n duim in zijn mond met pretoogjes, maar ook met zijn billen een beetje samengeknepen op de bank te kijken hoe zijn vader uit zijn bol ging en intens te luisteren. Enerzijds vond hij het veel te hard, anderzijds kon je ook zien dat de enorme energie hem fascineerde en mijn zoon was erg energiek toen, dus op een bepaalde manier viel het muntje wel.
Het leuke is overigens dat diezelfde zoon een jaar of tien later doodleuk vraagt "zeg pap, ken jij Rage Against The Machine?" Ik heb toen maar meteen weer Killing In The Name op de inmiddels bekende uiterst luide manier gedraaid. Blikken van verbazing en herkenning resulteerden uiteindelijk in een bijzonder brede lach. Sindsdien is het één van zijn favoriete bands en het bericht dat Zack De La Rocha de groep verlaten had kwam hard aan.
Waar gaat het over, komt er nog iets over de muziek? RATM is een van de meest belangwekkende instituten van de jaren negentig gebleken en de reputatie en invloed zijn nog niet aan slijtage onderhevig. De echte zwanenzang hebben we hier als de laatste twee optredens zijn gebruikt voor 16 nummers in 71 minuten. Overbodig te zeggen dat alle live-krakers er op staan (hoewel, Take The Power Back ontbreekt). Met de wetenschap dat Rick Rubin als producer fungeert, is optimale geluidskwaliteit gewaarborgd. De cd laat zich ook echt als een concert beluisteren. Bij het eerste nummer, Bulls On Parade, moet het in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden nog een beetje op stoom komen en is ook het geluid nog niet optimaal. Vanaf de tweede track, Bullet In The Head, gaat het beter en hier en daar is het qua geluid echt niet te horen dat het live is, terwijl het toch de gloed van een live-opname heeft, volgt u me nog? Er wordt gelukkig niet gepreekt, dus 71 minuten muziek. Een indrukwekkend afscheidsdocument! Verplichte kost!
Aanvullende Informatie :
CD
Label/Distribiteur : Epic/Sony
16 tracks, 71:01 minuten
Concert in Grand Olympic Auditorium, Los Angeles
www.ratm.com
