Life of Agony- River Runs Again Live 2003
Er waren eens vier kwajongens. Ze groeiden op in het keiharde milieu van Brooklyn, New York. Criminaliteit, drugs en heroïnehoertjes waren aan de orde van de dag. De jongetjes werden hier niet blij van. Om hun alledaagse ellende te ontvluchten besloten ze muziek te gaan maken.
Life of Agony noemden ze hun bandje. Het bandje werd al snel groter en groter. Helaas gold dit ook voor de onderlinge irritaties. En wat gebeurde er? Het bandje ging uit elkaar. Nu, jaren later zijn ze weer vriendjes. Om dit te vieren gaven ze een onvergetelijk reünieconcert. Gelukkig bestond er inmiddels DVD zodat alle fans op de heeele wereld nog lang konden genieten van dit historische sprookje.
Persoonlijk heb ik altijd moeite met reünies van bandjes die eens zeer succesvol waren. Het heeft iets treurigs. De magie die er eens was, is vaak niet meer te reproduceren. Men dreigt eerder een karikatuur van zichzelf te worden. Hoe anders is dat met Life of Agony?
In januari van dit jaar besloot de band voor een eenmalig optreden bij elkaar te komen. Het bordje ‘sold out’ kon binnen 20 minuten voor de kassa’s van Irving Plaza worden ophangen. Inmiddels is het november. De opnames van die legendarische show in New York zijn in z’n geheel vastgelegd op DVD én dubbel-cd. Die ‘eenmalige hereniging’ smaakte echter naar meer. De band toert momenteel volop in Europa en de definitieve reïncarnatie van Life of Agony is een feit.
De wereld is dus andermaal gewaarschuwd. De band die ooit te boek stond als ‘alternatieve cross-over metal’, leek toch op sterven na dood. In 1998 stapte zanger Keith Caputo tijdens de Soul Searching-tour onverwachts uit de band. Hij kon zich niet langer conformeren met de ‘heavy shit’ die met name bassist Alan Robert juist zo adoreert. Hij werd nog even (zéker niet onverdienstelijk) vervangen door ‘Ugly Kid’, Withfield Crane (meisjes herinneren zich vast nog: ‘everything about you’)
Het gemis van de unieke zangkwaliteiten van Caputo bleek toch te zwaar te wegen. Het betekende het definitieve einde van Life of Agony. De solocarrière van Caputo heb ik ook nauwlettend gevolgd. Ondanks dat ik zijn softe, romantische gitaarsongs wel kon waarderen, overheerste toch altijd de nostalgie naar die slepende ‘emo-metal’ van LOA.
Nu is er dus de DVD. Wie de ‘River Runs Again Live 2003’ afspeelt ziet een band die onwaarschijnlijk gedreven tekeer gaat. Blijven zitten in je luie stoel heeft geen zin. Achttien nummers lang zuigt Life of Agony de kijker het beeldscherm in. Keith Caputo brult, jankt, piept en knort als vanouds. Is dit hetzelfde mannetje (tegenwoordig gewoon woonachtig in het ‘asgrauwe’ Diemen-Zuid) die vorig jaar alleen met gitaar en joint plaatsnam op de barkrukken van menig jeugdhonk in Nederland?
De setlist is hoofdzakelijk gebouwd rond de inktzwarte punkmetal van debuutalbum River Runs Red. Gelukkig is er ook genoeg aandacht voor mijn favoriete album, Ugly. Alan Robert weet als geen ander nummers te schrijven waarbij de rillingen over je rug lopen. Frustraties, eenzaamheid en identiteitscrises voeren de thematiek in nummers als how it would be en Lost at 22. Het enthousiaste publiek weet dat de vette, slepende grooves vroeg of laat zullen exploderen in heerlijke meezingrefreinen. De fans maken er (op de DVD duidelijk hoorbaar) gretig gebruik van.
Waarom bekruipt mij tijdens het bekijken van deze DVD het gevoel dat deze unieke hereniging tevens de inleiding kan zijn tot een verlate afscheidstournee? Misschien omdat de aard van het beestje zich nu eenmaal nooit verloochend? De vrijgekomen energie, de emotie, het geluk, de zoenen van Keith aan gitarist Joey. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn. Want als je een scherpe analyse maakt van de DVD, zie je ook een Caputo die het meest geniet tijdens de akoestische vertolking van zijn eigen ingetogen Let’s pretend. Alan Robert trakteert daarentegen nog altijd liever het publiek op zo boos mogelijke metal-riffs.
Illustratief voor de tegenstrijdige visie van de bandleden is de interactie met de doldwaze fans. Joey en Alan gooien er de ene na de andere opfokkende ‘Fuxx you’ uit, terwijl de gevoelige Keith zich ondertussen zorgen maakt over de stevige freefights in de moshpit. Voortdurend smekend: ‘please be careful, watch each other. No life’s lost. Ok?
Iets is alleen maar leuk als het een keer ophoudt, nietwaar? De magie van een reüniesprookje is nu voor eens en altijd ingeblikt in een DVD-hoesje. Het is af. Want eindigen met de obligate slotzin uit als elk sprookje: ‘….en ze leefden nog lang en gelukkig’, terwijl de band LIFE OF AGONY heet, is de grootste contradictie die er bestaat.
Extra Informatie:
Label/distributeur: STEAMHAMMER/SPV Gmbh
Website: www.Lifeofagony.com
