Het vijfde studioalbum van de Nederlandse formatie The Nits zag in 1983 het levenslicht. Omsk, zoals het album getiteld is, zorgde voor de definitieve doorbraak voor de band en is gevuld met een keur aan muzikale stijlen en invloeden. Music On Vinyl bracht het album opnieuw uit op gelimiteerd helder vinyl.
In 1983 bestonden The Nits uit een hernieuwde bezetting, die nog steeds legendarisch genoemd mag worden. Nadat in 1981 Alex Roelofs de band rondom Henk Hofstede verliet vanwege zijn afkeer van het vele reizen, voegde Robert Jan Stips zich als toetsenist bij de groep. Een goede zet, want Stips had al jarenlange ervaring als producent en natuurlijk dankzij zijn rollen binnen Supersister, Golden Earring, Sweet d’Buster en Transister. Met het verschijnen van Omsk bleek zijn rol binnen The Nits definitief te zijn.
Het feit dat Stips de gelederen binnen de groep definitief versterkte, is op de vijfde langspeler van The Nits dan ook goed merkbaar. Het niveau van de band steeg namelijk aanzienlijk. Hofstede en de zijnen werden blijkbaar geprikkeld en zorgden voor prachtige, speelse en zelfs uitdagende composities die ondanks het behouden van een eigen geluid toch als vernieuwend golden. Daarnaast werden er meer akoestische instrumenten op de plaat toegepast, zoals de luit, de mandoline, de dulcimer en de gewone piano. Zeker in een tijd waarin elektronische instrumenten de boventoon voeren in de hitparades mag ook dat als nogal gedurfd aangemerkt worden.
Nu is echt niet elke track op Omsk zo uniek of uitdagend te noemen. Want hoewel de door Music on Vinyl als Art Rock omschreven muziek op de LP grotendeels verrassend is, is een nummer als Unpleasant Surprise stiekem een reguliere synthpop track met minder diepgang. Zeker niet slecht uitgevoerd, maar het kon indertijd via de toenmalige popzenders zo de ether in. Nee, Omsk moet het hebben van de meer intelligente composities, verrijkt met het serene stemgeluid van Hofstede, zorgvuldig geplaatste samples en niet in de laatste plaats de subtiele achtergrondzang van Mathilde Santing en Fay Lovsky.
En dan kom je al snel uit bij tijdloos mooie tracks als Nescio, met het fijne pianoloopje, prachtig getimede percussie, een herkenbare melodielijn en natuurlijk het akoestische hoogtepunt aan het eind van het nummer. En de strakke, mechanisch aandoende openingstrack A Touch Of Henry Moore of het meer klassiek georiënteerde Jardin D’Hiver. Surreële klanken in de voor The Nits zo logische heldere en open lijn van componeren en musiceren. En dat geldt eigenlijk net zo hard voor de overige tracks op Omsk. Tons Of Ink, Walter And Conny, The Cold Eye… Stuk voor stuk hoogvliegers.
Omsk laat duidelijk horen dat The Nits in 1983 in topvorm waren en ondanks een grote diversiteit in de muziek toch herkenbaar bleef. De muziek staat in dienst van de teksten en vertelt naast de zang ook een eigen verhaal. Aangevuld met fraaie akoestische klanken en samples uit het dagelijks leven, zorgde Omsk voor een natuurlijke, vollere sound dan de voorgaande albums. Het album leverde The Nits ook nog eens een Edison op. Genieten, ook bijna vier decennia na de eerste release. En niet zomaar, want de op helder vinyl geperste, tot 500 stuks gelimiteerde LP klinkt ook nog eens beter dan de door CBS geperste versie uit 1983, die ik ook bezit. Instrumenten komen duidelijker naar voren, de dynamiek lijkt groter en waar het stil moet zijn is het ook echt muisstil. Aanbevolen!
Muziek: 9
Klank: 8,7
Kwaliteit persing: 9,5
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 42:07 minuten
Website: www.nits.nl
