Supercharger

Tja, de nieuw Machine Head. “Wat moejk daaj nou meej?” was mijn eerste gedachte. Na het overrompelende debuut Burn My Eyes uit 1994 is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan met het kwartet. Oké opvolger The More Things Change… was zeker niet verkeerd, maar toch niet meer dan een 8 waard.

Toen werd het een tijdje stil en rommelde het behoorlijk in de line-up. Nadat orde op zaken was gesteld vond zanger/gitarist Flynn het noodzakelijk zijn look aan hedendaagse trends aan te passen en helaas gebeurde hetzelfde met de muziek op het langverwachte The Burning Red. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze cd nog nooit beluisterd heb om de doodsimpele reden dat ik daar nog nooit behoefte aan heb gehad. De mij reeds ten oren gekomen tracks van desbetreffende product hadden bij mij alle lust ontnomen om de rest te horen.

Vandaar mijn enigszins gereserveerde houding omtrent Supercharger. Wel, na enige luisterbeurten kan ik meedelen dat het niet eens zó dramatisch is, hoewel het bij lange na niet zo’n knaller is als de titel ons wil doen geloven. Pluspunten zijn de vette productie en de songs Bulldozer en White-Knuckle Blackout! Minpunten zijn de middelmatige nummers en de geforceerde melodietoevoeging.

Kortom, het probleem voor Machine Head heet "Burn My Eyes" en ik vrees dat de band hier zelf nooit meer aan zal tippen. Hadden ze maar niet zo’n goed debuut moeten maken.