Liefhebbers van de toegankelijke art rockformatie Blackfield hebben lang moeten wachten op het vijfde album. V had reeds in 2016 moeten verschijnen, maar werd na een onbekende oorzaak pas in februari uitgebracht. Het album is wederom voorzien van een poppy sound, maar grijpt her en der terug naar de sterke klanken van de eerste twee Blackfield-platen.
Dat het derde en vierde album van de band rondom Steven Wilson en Aviv Geffen minder succesvol waren, was in grote mate te wijten aan de weinige invloed die Wilson uit kon of wilde oefenen op de inhoud. De muzikale duizendpoot was simpelweg te druk met zijn eigen solocarrière en diverse andere projecten. Daarvan was The Raven That Refused To Sing in 2013 natuurlijk het duidelijkste voorbeeld, terwijl Blackfield – IV daar duidelijk onder te lijden had.
Het is ook niet voor niets dat de Blackfield albums waaraan Wilson en Geffen echt samen hadden gewerkt een stuk succesvoller waren. De progressieve invloeden van Steven droeg duidelijk bij aan een meer diepgaande verkenning van de muziek en een betere overbrenging van de bezongen emoties op de luisteraar. Dat laatste miste nogal op het derde en vierde album, waar Wilson amper aan had meegewerkt. Het leek er dan ook even op dat er aan het project Blackfield een einde gekomen was, tot er een foto op social media verscheen met zowel Geffen en Wilson als Alan Parsons in de studio. Niet veel later werd het vijfde album officieel aangekondigd en na eerdergenoemde vertraging ook uitgebracht.
Wie zonder de eerste twee Blackfield-albums te kennen naar V luistert, zal terecht opmerken dat er een verdieping in de muziek en teksten hoorbaar is ten opzichte van de twee voorgaande langspelers. Het album heeft een nautisch thema meegekregen en zowel Steven Wilson als Aviv Geffen zingen zich verdienstelijk door de nummers heen. Beide heren worden op het album aangevuld met drumwerk van oudgediende Tomer Z., snaren van het Londen Session Orchestra en enkele andere sessiemuzikanten. Drie nummers werden door Alan Parsons geproduceerd en de bekende artiest leende zich zelfs voor participatie in de achtergrondzang op de track How Was Your Ride.
Op V grijpt het duo duidelijk terug naar de progressieve invloeden die van Blackfield in de beginperiode zo’n succes wisten te maken. Ondanks enkele zeer geslaagde tracks zoals het zwaardere Family Man, het intense en erg mooi opgebouwde Life Is An Ocean, de akoestisch ondersteunde ballad Sorry en de afsluiter From 44 To 48 klinkt Blackfield ouderwets sterk, maar het overgrote deel van V laat een gemiddelde indruk op de luisteraar achter dankzij minder sterke teksten en vrij voorspelbare muziek. Slecht is het nergens, maar wie de twee eerste albums in gedachten houdt en dan naar een op elektronische beats en vrouwelijke vocalen leunende track als Lonely Soul luistert, zal nog steeds een wereld van verschil horen.
V is overigens geen slecht album, maar komt als geheel nog steeds niet boven Blackfield en Blackfield II uit. De lange tijd en de vele studio’s (wel zeven) die nodig waren voor de totstandkoming van de vijfde Blackfield-langspeler zorgden voor een minder samenhangend geheel en ondanks de prima productie blijft het gros van de tracks simpelweg niet hangen bij de luisteraar. De nummers die dat wel doen zijn gelukkig wel erg sterk, maar hadden onder de solonaam van Wilson ook prima uit kunnen komen.
Muziek: 7
Klank: 8
Label: Kscope
Speelduur: 44:42 minuten
