Twee jaren na het debuut van Se Delan is het duo terug met de opvolger. Drifter borduurt voort op de muzikale weg die Justin Greaves en Belinda Kordic eerder samen insloegen, een smeltkroes van muziekstijlen met een melancholisch, dromerig karakter. En voegde een nieuwe stijl toe, die op het altijd lastige tweede album de boventoon voert.
Het debuut van dit duo – The Fall - voerde de luisteraar mee langs een wat duister avontuur dat werd omlijst met diverse muzikale stijlen. In mijn recensie van dat album haalde ik dreampop, post rock, progressieve rock en met Americana doorspekte gothic aan ter referentie. De wat ijle, etherische stem van Belinda Kordic (Killing Mood) zat indertijd als gegoten om het muzikale lijf dat werd ingekleed door Justin Greaves (Crippled Black Phoenix) en het album kreeg zelfs een plek in mijn jaarlijst (zie het Jaarboek 2014/2015).
De tweede langspeler van het onwaarschijnlijke duo heeft de titel Drifter meegekregen. Tien tracks vullen de CD, die tekstueel handelt over waanzin en de soms zeer dunne scheidingslijn tussen waanzin en de heldere geest. Om het gekozen onderwerp van Drifter te ondersteunen, heeft Greaves op het tweede Se Delan album gekozen voor meer invloeden van new wave, terwijl de post rock en progressieve invloeden verder naar achteren zijn geschoven.
Het resultaat is een album dat nog steeds duister en melancholisch klinkt, maar minder blijft kleven aan de ziel van de luisteraar. De wat repeterende stijl van musiceren op Drifter maakt het album weliswaar toegankelijk, maar wie niet met volle aandacht luistert dreigt te verdrinken in de brij van melancholische mineur, die door vrij logge gitaren wat loom op de luisteraar overkomt. Natuurlijk zijn er raakvlakken met gothic (met name track In Obscura blinkt hierin uit), die door de etherische zangstijl van Belinda goed tot hun recht komen. Op Gently Blow Out stapt de zangeres uit haar normale rol, door een gewone zangstem te gebruiken.
Dat Justin Greaves het muzikale meesterbrein achter Se Delan is, blijk wel uit de vele instrumenten die de man overtuigend bespeelt. Op Drifter wordt ook de basgitaar op een meer prominente plaats in de composities gezet en af en toe krijg ik het vermoeden naar The Cure of Sisters Of Mercy te luisteren. Vrij sterk zijn de tracks ‘She’s Wild’ (met een redelijk catchy refrein) en ‘All I Am’, waarbij de laatste nog het meest bijblijft.
Se Delan heeft met Drifter een aardig album uitgebracht, dat de impact en kracht van het debuut bij lange na niet weet te behalen. Het geheel klinkt eerder wat belegen, hoewel de composities niet eens slecht in elkaar zitten. Het hele album ademt een soort van nonchalance, die er samen met de soms wat doorzichtige pathos in de zang en muziek voor zorgt dat weinig tracks echt bijblijven. Slecht is het allemaal niet, maar wel belegen en allang achterhaald.
Klankmatig is Drifter ook geen hoogvlieger. Het album straalt zeer weinig dynamische kracht uit en klinkt af en toe ronduit gecomprimeerd. En dat is nu juist niet wenselijk bij een dergelijke muzikale stijl, want de aandacht van de luisteraar verslapt door klankmatige eenheidsworst nu eenmaal sneller. Middelmatige plaat.
Muziek: 6
Klank: 5 ½
Label: Kscope
Speelduur: 46:19 minuten
Website: http://www.kscopemusic.com/artists/se-delan/
