De naam John Cale zal vooral een belletje doen rinkelen bij liefhebbers van The Velvet Underground. De Brit heeft echter ook een solocarrière opgebouwd en bracht in de eerste helft van de jaren zeventig drie albums uit op het beroemde Island platenlabel. De excentrieke art-rock op Helen Of Troy, het laatste deel van die trilogie dat in 1975 werd uitgebracht, is opnieuw op vinyl verschenen via Wax Cathedral.

Met Helen Of Troy sloot de klassiek geschoolde John Cale zijn verplichtingen jegens Island Records af. De Britse muzikant, songwriter en producent was eigenlijk tegen het uitbrengen van het album, dat volgens hem nog niet helemaal klaar was. Maar het label zette de productie vanaf de demotapes in gang en toen John Cale net klaar was met het produceren van het beroemde Patty Smith album Horses, lag de plaat in de schappen van de Engelse platenzaken.

Net als op de andere twee albums die Cale via Island uitbracht (Fear en Slow Dazzle), maakte de artiest gebruik van extra personeel om de plaat gestalte te geven. Gitarist Phil Manzanera (o.a. Roxy Music) was inmiddels wel volledig vervangen door Chris Spedding, die Cale ook al op het voorgaande album ondersteunde. De toetsen werden wederom bemand door Brian Eno, die eveneens bekend was van Roxy Music. Bassist Pat Donaldson en drummer Timmy Donald bleven, maar de laatste werd aangevuld door niemand minder dan Phil Collins, die door Charisma Records werd uitgeleend.

Een dergelijke samenstelling zou nu niet meer denkbaar zijn, maar leidde indertijd tot een geslaagd album. Cale komt op vrijwel elke track hoekig en innovatief uit de hoek, met geslepen art-rock (My Maria), duistere invloeden (Save Us en Sudden Death), psychedelica (Engine) en zelfs met een surfsound (China Sea). Dat Helen Of Troy wat zwaarder klonk dan de voorgaande Island platen, valt niet te ontkennen. Pablo Picasso is een excentrieke en duistere cover van Modern Lovers (die pas in 1976 met het album uitkwamen waarop de track stond, maar omdat Cale het nummer produceerde kende hij het al).

Aangezien de originele mastertapes zijn gebruikt voor deze herpersing, is het nummer Leaving It Up To You op deze herpersing ook aanwezig. In 1975 koos men ervoor om de track weg te laten, vanwege Cale’s referentie aan de moord op Sharon Tate door Charles Manson aanhangers. Helen Of Troy laat Cale af en toe met ontblote tanden horen, aangevuld met prima drumwerk, gitaren die door blues zijn beïnvloed en het fenomenale toetsenwerk van zowel Cale als Brian Eno verdient een aparte vermelding. Hoe John Cale het album ooit bedoeld had is niet bekend, maar wat mij betreft hoeft er aan de plaat niets gewijzigd te worden.

 

Net als de John Cale zelf heeft Wax Cathedral ook kundigheid van buitenaf aangetrokken voor het ‘snijden’ van Helen Of Troy vanaf de mastertapes. Het verleden toonde al aan dat ondanks het door RTI geperste vinyl, de klank van het label te wensen overliet. Herinnert u zich de Rainbow heruitgaven van afgelopen jaar nog? Voor dit album –en voorlopig ook twee andere herpersingen- heeft het label gebruik mogen maken van de kundige handen en oren van MoFi’s Krieg Wunderlich. Een schot in de roos, want Helen Of Troy biedt een heldere, open en dynamische klank met audiofiele eigenschappen. Fris als de dag van vandaag, op doodstil vinyl. Het maakt het album er nog prettiger op.

• Muziek: 8 ½
• Klank: 8
• Kwaliteit persing: 9 ½
• Label: Wax Cathedral (Universal – Island Records)
• Speelduur: 40.23 minuten
• Website