Het Britse neo-progressieve Arena viert in 2015 haar twintigjarige bestaan. Dat jubileum liet men niet ongemerkt voorbijgaan, want de band bracht onlangs haar achtste studioalbum uit. Het album, dat The Unquiet Sky als titel meekreeg, bewijst dat de band na twee decennia springlevend is en toont geen enkel gebrek aan inspiratie. Integendeel!
Dat Arena door de jaren heen enkele bezettingswisselingen heeft gekend, zorgde nooit voor een achteruitgang in de progressie. Het eerste deel van het bestaan van de band rondom Clive Nolan (o.a. Pendragon) en Mick Pointer (ex-Marillion) bestond vrijwel onveranderd uit klassieke neo-prog, terwijl de band in het tweede deel van hun bestaan een net wat diepere weg insloeg. Dat was vooral te merken op het voorgaande album (The Seventh Degree Of Separation uit 2011), waarop de klassieke proginvloeden van de voorgrond werden verdrongen door een wat zwaardere rocksound te gebruiken. Het ging de band prima af.
Met The Unquiet Sky laat Arena horen dat de band de ingeslagen weg voort wil zetten. Hoewel de invloeden van klassieke progressieve elementen, de liefde voor melodie en natuurlijk een conceptverhaal nog steeds aanwezig zijn, weet de band zichzelf toch te overtreffen. Meer nog dan op de voorganger zijn de muziek, het plot en de uitvoering een stuk gelaagder. Op innemende wijze wordt gespeeld met het verhaal, dat draait rondom de short story Casting The Runes van de Engelse schrijver M.R. James, dat in 1957 ook nog eens verfilmd werd onder de titel Night Of The Demon. Simpel gesteld handelt het verhaal over een enkele hoofdpersoon (ene Dr. John Holden), die in aanraking komt met een sekte en hun occulte praktijken. Perfecte inspiratie voor een spannend progressief rockalbum.
Die spanning wordt op The Unquiet Sky meesterlijk opgebouwd. En vastgehouden! Met pakkende intro’s, heerlijke thema’s en passende riffs weet Arena vrijwel continu te boeien. Niet alleen de gitaarsolo’s klinken formidabel (het titelnummer is wat dat betreft al een puur hoogtepunt van het album), maar ook vocaal gezien stijgt Arena (lees: Paul Manzi) ver boven zichzelf uit. How Did It Come To This is een ander hoogtepunt, dat veel emotie op de luisteraar weet over te brengen. De gelaagdheid in de muziek, veel extra invloeden van klassieke instrumenten en pakkende composities (zoals Time Runs Out) zullen liefhebbers van het genre meer dan aanspreken.
Aanvullende informatie
- Muziek: 9
- Klank: 8 ½
- Label: Verglas Records
- Speelduur: 55:30 minuten
- Website
