Als had Frans Bauer een hiphop album gemaakt, zo onwaarschijnlijk is de combinatie Bruno Dumont en een komische politieserie. De sombere, intellectuele maker van grauwe, niet zeer toegankelijke films als Flandres en Hadewijch heeft er toch een gemaakt. Ondanks de genreregels is het toch een typische Dumont.

Plaats van handeling is alvast vertrouwd: de kuststrook in het uiterste noordwesten van Frankrijk. Een landelijk, achtergebleven gebied waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. De mensen lijken door inteelt allemaal misvormd of verstandelijk beperkt. Inspecteur Van der Weyden (klemtoon op de laatste lettergreep) is een mooi voorbeeld, met zijn rare loopje en voortdurende ticks. Of anders zijn assistent Carpentier, die graag mag scheuren met de politieauto, liefst op twee wielen.

Geen politieserie zonder moord. Hier worden resten van een lijk gevonden in het achterwerk van een dood rund, dat zich bevindt in een oude bunker, op een plek waar het dier onmogelijk zelfstandig gekomen kan zijn. Er moet een helikopter aan te pas komen om het kadaver weg te krijgen. En het blijft niet bij dat ene slachtoffer. Een stel kinderen rond het schoffie Quinquin volgt het onderzoek van de politie met interesse en lost eigenlijk meer op dan de klungelige inspecteur.

P’tit Quinquin steekt opzichtig de draak met het thrillergenre. Clichés worden tot lachwekkende proporties opgeblazen en de kijker wordt opgezadeld met schuldgevoelens, omdat het onmogelijk is niet te lachen om de gebreken van de personages. In een tergend laag tempo schuifelt de plot voort, natuurlijk zonder tot een spannende oplossing te leiden. Wel legt Dumont zijn personages nog een ongemakkelijke hoeveelheid alledaags racisme in de mond.

Dumont werkte als meestal met amateurs die hij altijd werft via de bakken van het plaatselijke arbeidsbureau. Zijn personages zijn verbonden met de streek. Vandaar dat het genieten is van de valse tonen van de plaatselijke fanfare, begeleid door onhandige en verre van atletisch gebouwde majorettes. Wie spanning verwacht komt dus bedrogen uit, maar als cynische stijlstudie werkt P’tit Quinquin heerlijk ontregelend.

Aanvullende informatie

• Land en jaar: Frankrijk, 2014
• Speelduur: 200 minuten
• Regie en scenario: Bruno Dumont
• Met: Alane Delhaye, Lucy Caron, Bernard Pruvost
• Beeld: 16:9 anamorf
• Geluid: DD 2.0
• Uitgave: Lumiere