Nog geen jaar nadat de Noorse Progband Airbag hun derde langspeler uitbracht, is het gitarist Bjørn Riis die met een eerste solo album uitkomt. Lullabies In A Car Crash zal voor fans van Airbag herkenbaar klinken, maar gaat kwalitatief een stap verder. Het resultaat is dan ook een aanwinst voor de progwereld, en Riis creëert een sfeer die Pink Floyd waardig is, zonder z’n eigen identiteit te verliezen.

Vlak nadat vorig jaar het Airbag album The Greatest Show on Earth uitkwam, dat grotendeels door Bjørn Riis werd geschreven, begon de gitarist en zanger met het schrijven van zijn eerste solo plaat. Lullabies In A Car Crash is klankmatig zeker vergelijkbaar met de sound van Airbag, zowel tekstueel als muzikaal. Riis werd voor de volledig analoog opgenomen tracks van dit album overigens wel bijgestaan door enkele leden van Airbag.

Drummer Henrik Fossum en zanger Asle Tosrup werkten aan het project mee, hoewel de laatste enkel voor effecten zorgde. Naast het gitaarwerk is Bjørn ook zelf verantwoordelijk geweest voor de zang op het album. Ik vermoed dat de wens om het een keer alleen te doen oorzaak was van het uitbrengen van Lullabies In A Car Crash onder z’n eigen naam, zodat het format van de band Airbag niet aangetast zou worden.

        

Het resultaat is er echter niet minder om. Lullabies In A Car Crash ligt zover in het verlengde van Airbag dat fans de plaat blind aan kunnen schaffen. De invloeden van Bjørns helden David Gilmour, Steven Wilson en Steven Rothery zijn nogal aanwezig, terwijl het low-key stemgeluid van Riis niet veel onder doet voor dat van zijn Airbag collega Tosrup. De composities zijn van zeer hoog niveau. De zes –zoals het hoort- lange tracks op de CD nemen de luisteraar mee in een wereld van sfeer, verlangen en verlies.

De laat-Floydiaanse invloeden worden op fraaie wijze vermengd met hardere, bombastische klanken met puntige riffs á la Porcupine Tree, terwijl het spel met minimalisme en plotselinge wendingen (zoals op A New Day of het minimalistische Out Of Reach) zorgen voor een meer gevoelige snaar en intensiteit. Het Gilmouresque gitaarspel van Bjørn Riis overstijgt zijn vocale kwaliteiten nogal, maar toch klinkt Riis ook als zanger overtuigend. Het gitaargeluid werkt voor de composities, en met lange tonen en een hoge mate van sereniteit luistert Lullabies In A Car Crash heerlijk weg.

Hoewel dit debuutalbum van Bjørn Riis net zo goed onder de naam Airbag uitgebracht had kunnen worden, is dit vooralsnog het beste dat de man geschreven en uitgevoerd heeft. Daarnaast weet Riis een eigen klank te behouden, ondanks de zo overduidelijk aanwezige invloeden van Pink Floyd en aanverwanten. Het resultaat is een uiterst gebalanceerd concept met veel sfeer en emotieoverdracht. En Lullabies In a Car Crash klinkt ook nog eens erg goed, dankzij de kundige handen van producer Vegard Sleipnes, een volledig analoge opname en mastering door Jamie Gomez (Orgone Studio). Al met al is dit een dikke aanwinst voor het genre en voor liefhebbers van goede progressieve muziek. Zeer warm aanbevolen.

• Muziek: 9 ½
• Klank: 9
• Label: Karisma Records
• Speelduur: 51:28 minuten
• Website: www.bjornriis.com