Eén van de meest bekende jazz albums aller tijden is de plaat die Miles Davis aan het eind van de jaren vijftig in twee opnamesessies opnam. Kind Of Blue geniet immense bekendheid over de gehele wereld, en staat zelfs bij mensen in de collectie die het genre jazz niet eens een warm hart toedragen. En wanneer een album zo succesvol is, wordt het vaak opnieuw uitgebracht. Maar of dat nou wenselijk is?

Over Kind Of Blue zijn al veel, heel veel pagina’s volgeschreven. Het album vernieuwde indertijd de muziekstijl door toonladders in majeur en mineur te verkennen (modale improvisatie) in plaats van improvisatie op basis van akkoorden te plegen. De magie die door Miles Davis werd voortgebracht bleek fenomenaal en de vijf tracks die Kind Of Blue telt zijn allen –nog steeds- hoogstaand. Dat komt overigens niet alleen door het voor die tijd unieke componeer- en speltalent van Miles, maar heeft tevens te maken met de geweldige sterrencast aan artiesten die Miles Davis tijdens de opnamen in maart en april van 1959 in The Church (de Colombia Studio’s te New York) ondersteunde. Julian ‘Cannonball’ Adderly, Paul Chambers, James Cobb, John Coltrane, Bill Evans en Wynton Kelly zorgden er met de toen 32-jarige Davis voor dat de blauwdruk voor een nieuwe jazzstijl werd vastgelegd.

Het geniale album heeft inmiddels vele herpersingen en remasters gezien. Sommigen goed, anderen van abominabele kwaliteit. Een korte zoektocht op internet levert al meer dan 150 (!) edities van het album op. Twee remaster sessies zijn belangrijk voor liefhebbers van het album geweest. Allereerst die van 1992, toen Mark Wilder ontdekte dat de originele taperecorders van de stereo versie in 1959 niet de juiste snelheid hadden. Omdat de mono-tapes van de originele opnames kwijt waren – nog steeds overigens –, zijn alle mono-versies die daarna werden uitgebracht afkomstig van een downmix van de mastering die Wilder van de drie stereo tapes maakte.

   

Dan is er ook nog de veel jongere mastering-sessie ter ere van het vijftigjarige bestaan van Kind Of Blue, uit handen van dezelfde Mark Wilder en Steve Berkowitz. De heren maakten meerdere versies van hun remaster: op DSD, 192kHz/24bit PCM stereo en een versie op analoge tapes, die meteen ook in mono werden gedownmixt. Na het verschijnen van deze Legacy Edition op diverse –vaak sterk gelimiteerde- media, bleek echter menig vinylliefhebber te maken te hebben met een matige persing. De eigenaren van de luxe boxset uitgezonderd.

Music On Vinyl heeft al een mono- en een stereo-versie met extra’s van Kind Of Blue uitgebracht, maar komt nu met een nieuwe door Wilder en Berkowitz uitgebrachte, mastering van het album. In stereo, wel te verstaan. Naar verluidt is de basis voor deze persing, waarvan de eerste genummerde 2500 stuks op helder blauw vinyl zijn geperst, een nieuwe herbewerking van originele mastertapes en kreeg het platenlabel de digitale 192kHz/24bit PCM master aangeleverd. Duizelingwekkend, al die versies.

Maar moet de liefhebber nu meteen naar de winkel rennen om weer een versie van Kind Of Blue aan te schaffen? Laat ik kort en krachtig zijn in mijn advies. Wie het album bezit op één van de vele inferieure persingen van de afgelopen twee decennia en graag naar een mooie, stille en vlakke versie van de fameuze Miles Davis plaat wil kunnen luisteren, zal met een prijs van zo’n 20 euro zeker een goede aankoop doen. De geluidskwaliteit van deze 2014 persing is rijk, ruimtelijk en open. De instrumenten staan mooi los van elkaar en van oppervlakteruis of andere onzuiverheden is geen enkele sprake. Deze persing brengt meer rust met zich mee dan bijvoorbeeld de Not Now Music persing uit 2010, terwijl de originele bandruis minder aanwezig lijkt te zijn. Ook de subtiele echo’s komen op de MoV versie veel beter tot z’n recht, terwijl nergens sprake is van een hint van digitalisering. Bezit u echter een van de eerdere stereo LP-versies met de mix van beide heren, of de in Amerika volprezen 2013 RTI-persing van Kevin Gray, dan lijken de verschillen niet op te wegen tegen weer een nieuwe persing. Tenzij u verzamelaar bent, natuurlijk. Maar dan zult u de Sony HDCD en de al een tijd geleden aangekondigde MFSL-versies op 45-toeren vinyl en sacd ook al besteld hebben. De laatste schijnt overigens weer gebruik te maken van analoge masters uit 1977, maar dat is een ander verhaal. Deze persing kan ik in ieder geval hartelijk aanbevelen.

Muziek: 10
Klank: 9 ½
Kwaliteit persing: 9 ½
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 45:00 minuten
Website