Het Britse progressieve rockgezelschap The Pineapple Thief brengt op 15 september haar tiende langspeler uit. Magnolia, zoals de nieuwe plaat heet, lijkt de band naar een commerciëler vlak te moeten tillen. Iets dat niet altijd goed uitpakt. Maar tegen de verwachting in heeft deze cd een groot pluspunt: hij klopt van begin tot eind.
Na de toch wel geslaagde vorige albums Someone Here is Missing uit 2010 en All The Wars van twee jaar later was het The Pineapple Thief frontman en oprichter Bruce Soord die zijn horizon wat verbreedde. Zo was er het geslaagde project met Katatonia’s Jonas Renkse in de vorm van het fraaie album Wisdom Of Crowds en tijdens de Europese akoestische Dethroned & Uncrowned tour van diens band was Bruce ook aanwezig. Die invloed –wellicht versterkt door de wens van de band of die van platenmaatschappij Kscope om meer succes te bereiken- deed wellicht een frisse wind waaien door het geestelijke kampement van de heren. Kscope heeft de laatste jaren eigenlijk meer en meer bekende artiesten onder contract die de moeite meer dan waard zijn. Wat ook blijkt uit de verkopen van albums, kijk maar naar Steven Wilson of Anathema.
Foto: Tom Barnes
Wie weet waren de bands en projecten die het grotere publiek al bereikt hebben meer van invloed op Magnolia. Want de lade van mijn cd-loopwerk laat horen dat The Pineapple Thief gladder en geslepener dan ooit tevoren klinkt. De twaalf tracks zijn bijna allemaal even sterk, worden gekenmerkt door veel atmosferische klanken, orkestrale toevoegingen en af en toe minder logische toevoegingen van instrumenten die het album juist dat beetje beter maken dan het gemiddelde. Zo hoort de luisteraar cello, viool of zelfs trompet ter ondersteuning van de nummers. De refreinen blijven herkenbaar, de composities staan in dienst van de zang en de vocalen van Bruce zijn op z’n minst toegankelijk te noemen. Met vrij veel bombast is de basis van de echte progressieve rock wellicht wat verder te zoeken –op wat hoekige gitaarlijnen na-, maar het geheel dat Magnolia heet is op z’n minst als prettig te betitelen. Het prima drumwerk van de vrij nieuwe drummer Dan Osborne speelt daarin overigens ook een rol. Natuurlijk zijn er vergelijkingen met eerdergenoemde labelgenoot Anathema, Muse of zelfs Radiohead te noemen, maar gelukkig weet The Pineapple Thief een eigen gezicht te bewaren. Sleuteltracks van het album zijn het krachtige Simple As That, het erg mooie en intense Bond (met trompet), From Me en Coming Home.
De opnames van Magnolia vonden plaats in de Londense Snap Studios en het mixen geschiedde in de Strongroom Studios. Met Adam Noble achter de knoppen (o.a. Placebo, Robbie Williams en Paul McCartney) kwam de plaat uiteindelijk tot stand. Hoewel het een gebrande promo-disc betreft die ik mocht ontvangen, wil ik toch melding maken van het feit dat niet elke track even dynamisch klinkt. Nu ken ik het bronbestand niet, dus blijft mijn oordeel* indicatief. Ik spreek hierbij echter wel de hoop uit dat het eindresultaat dat op vinyl en cd in de winkel zal komen te liggen nét wat beter klinkt, want de muziek is het waard. Nu is het voor The Pineapple Thief te hopen dat Magnolia de aandacht brengt die de band toekomt.
Muziek: 8 ½
Klank: 7*
Label: Kscope
Speelduur: 46:14 minuten
Website
