De tweede serie van vier herpersingen van Depeche Mode albums op vinyl is alweer een feit. Music On Vinyl brengt twaalf albums van de Engelse groep uit, waarvan deze tweede batch een tijdspanne beslaat van zo’n 15 jaar. De elektropop van Depeche Mode is -hoewel de serie studioalbums niet in chronologische volgorde wordt uitgebracht - niet te versmaden voor fans en liefhebbers van vinyl.
Natuurlijk is er een gedegen marketingmodel losgelaten op het herpersen van deze back catalogue van Depeche Mode. Met Sony Music/ BMG en Music On Vinyl, die allen een belang hebben bij deze heruitgaven, mag je als fan of liefhebber dan wel iets moois verwachten. De eerste batch Depeche Mode heruitgaven op vinyl toonde al aan dat zowel het geluid, de uitvoeringen en de persingen van de eerste vier albums dik in orde waren en ook deze tweede serie LP’s ogen luxe en lijken met zorg vervaardigd. Fraaie, veelal glossy albumhoezen met inserts en antistatische binnenhoezen zijn ook bij deze tweede serie herpersingen vertegenwoordigd. En dan rest nog de muziek zelf.
A Broken Frame (1982)
Op A Broken Frame is duidelijk hoorbaar dat Depeche Mode zich ook zonder Vince Clarke goed wist te redden. Clarke stapte uit de band en richtte zich op andere projecten, waaronder Yazoo, dat hij samen met Alison Moyet bestierde. Ondanks de belofte dat Clarke nog songs zou aanleveren, kwam deze taak uiteindelijk op de schouders van Martin Gore te rusten. A Broke Frame was dan ook zijn album. Toen de eerste single (See You) hoger in de Britse hitlijsten eindigde dan alle voorgaande singles, wisten Gore, Andy Fletcher en Dave Gahan dat ze het juiste pad waren ingeslagen. De muziek op A Broken Frame heeft een minder frivool karakter dan de songs op het debuutalbum van het jaar ervoor, maar wordt wel gekenmerkt door een variëteit aan invloeden van meerdere muziekstijlen (zoals dub/reggae) en een al meer melancholisch geluid.
De technieken van die tijd aangaande synthesizers en bewerkingsmogelijkheden waren ook nog niet erg vergevorderd, maar toch wist Depeche Mode enkele vooruitstrevende nummers te produceren. Op Leave In Silence wordt gebruikgemaakt van glasgerinkel en apart toegepaste vocalen op de track Shouldn’t Have Done That is tevens een hoogtepunt dat bijblijft. Vervreemdende en toch aanstekelijke muziek voor die periode. Als album is A Broken frame niet het allerbeste dat Depeche Mode heeft afgeleverd, maar het gezelschap liet indertijd horen dat ze op een goede weg waren, met een eigen sound.
Muziek: 6 ½
Klank: 7 ½
Kwaliteit persing: 8 ½
Speelduur: 46:41 minuten
Constuction Time Again (1983)
Tijdens de tour van Depeche Mode in 1982 was de getalenteerde Alan Wilder al aanwezig, om de band te ondersteunen op het podium. Zelfs al voordat A Broken Frame uitkwam. Toch werd Wilder pas officieel aan Depeche Mode toegevoegd na die plaat. Op Construction Time Again is zijn invloed goed hoorbaar. Dit derde studioalbum van Depeche Mode laat ook voor het eerst experimenteel gebruik van samples horen en klinkt een stuk coherenter dan zijn voorganger, mede dankzij studiotechnicus Gareth Jones. De sound is een stuk vetter dan die op de voorgaande albums en de melancholie voert de boventoon. Het nummer Pipeline laat daarnaast ook de eerste stappen van Depeche Mode in de industriële klanken horen, mogelijk gemaakt door een Synclavier, waarop de eigen opnames konden opslaan en digitaal konden bewerken.
Wilder schreef de tracks Two Minutes Warning en The Landscape Is Changing. Nummers waarop de vocalen een meer prekende taak toebedeeld kregen en de luisteraar een wereldverbeterende boodschap doorkrijgt, zij het met een verrassend open karakter. Gore laat horen dat zijn perceptie van relaties steeds meer de boventoon voeren in zijn teksten, getuige de innemende track Shame en Told You So. Maar ook een ander thema, politiek, voert de boventoon in de teksten op Construction Time Again. Everything Counts is een hoogtepunt van het album, met krachtige beats, metaalachtige samples en melodieuze muzikale lijnen. Depeche Mode was op weg naar volwassenheid, zowel in de muziek als op tekstueel gebied.
Muziek: 7 ½
Klank: 8
Kwaliteit persing: 8 ½
Speelduur: 49:43 minuten
Violator (1990)
De tweede batch Depeche Mode heruitgaven neemt met Violator een stap voorwaarts in de tijd, naar het jaar 1990. Violator is het zevende studioalbum van de elektronische popgroep en wordt nog steeds gezien als één van de muzikale hoogtepunten van de band. En niet onterecht. Dit keer werd het album grotendeels opgenomen in Italië en Denemarken, en samen met coproducent Mark Ellis (Flood) zorgde Alan Wilder voor arrangementen en textuur. Het resultaat was een pakkend geheel met een zwaarmoedig karakter, veel beats en sterke vocalen van David Gahan. Violator is een geslaagde mix van popmuziek en onbereikbare duisternis.
De eerste single van het album is Personal Jesus, dat nog steeds één van de succesvolste hits van het album mag heten. Scherpe vocalen, een wat uitgekleed karakter en een pakkende beat op een bluesy gitaarklank. De dramatische inslag van dat nummer is op Violator meer hoorbaar, maar wordt wellicht nog verbeterd door de immense kwaliteit van een track als Enjoy The Silence. Feitelijk een ballad, maar uitgevoerd in een zeer dansbaar geheel met veel romantiek en een memorabele melodie. World In My Eyes en Policy Of Truth zijn twee andere sterke singles afkomstig van Violator, maar wie het album helemaal beluistert zal de afsluiter Clean het meest waarderen. Atmosferisch, vol met gothic invloeden en een tikje beangstigend is deze track een waardige afsluiter van een zeer sterk album, dat feitelijk in ieders collectie aanwezig behoort te zijn. Pop, synth, rock en dance, alles komt hier fraai samen. De persing is overigens erg fraai en de dynamiek van het album op deze herpersing is van hoog niveau.
Muziek: 10
Klank: 9
Kwaliteit persing: 9 ½
Speelduur: 47:04 minuten
Ultra (1997)
Toen Alan Wilder in 1995 de band verliet om meer aandacht aan zijn project Recoil te kunnen besteden, waren veel fans bang dat Depeche Mode helemaal zou gaan stoppen. Zeker omdat Dave (David) Gahan een overdosis drugs nam en vrij lang moest werken aan het herstel van zijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Niets was minder waar, want de drie overgebleven bandleden hadden genoeg kennis opgebouwd om als trio de band voort te kunnen zetten. Zonder Wilder. Net als in 1982 volgde een album dat vrij sterk was. Gelijk aan de voorganger van deze langspeler (Songs Of Faith And Devotion) wordt de kwaliteit van Violator niet gehaald, maar zijn de invloeden van rock (grunge) wel meer verweven met de originele sound van Depeche Mode.
Opener Barrel Of A Gun laat meteen horen dat Gahan zijn zangkwaliteiten vooruit waren gegaan. Voor het eerst had hij zanglessen genomen en dat uitte zich op Ultra in een verbeterde controle over zijn stem. Het nummer klinkt groots en zet meteen de toon, hoewel er ook minder hoogdravende tracks op het album staan die de moeite waard zijn. Het fraai door orkestratie omlijnde, rustige nummer Home (met Gore op zang) is een absoluut hoogtepunt, naast The Love Thieves en het verkennende The Bottom Line. Zelfs ambient-invloeden zijn terug te horen, bijvoorbeeld op het nummer Uselink. Natuurlijk is de muziek op Ultra nog steeds dansbaar, hoewel de nadruk daar niet op ligt. De productie –uit handen van Tim Simenon- is wat ingetogen maar daardoor ook toegankelijk. Op deze herpersing is ook de ‘hidden track’ Jr. Painkiller aanwezig, voor de compleetheid. Depeche Mode was in elk geval nog niet klaar met musiceren en liet dat goed horen.
Muziek: 7
Klank: 8
Kwaliteit persing: 8 ½
Speelduur: 60:04 minuten
En met deze vier LP’s heeft de Depeche Mode fan weer genoeg te beluisteren. Alle albums zijn weer voorzien van inserts met teksten en de gatefold sleeves hebben liner notes van Daniel Miller, die veel Depeche Mode albums heeft geproduceerd en af en toe toevoegingen op de synthesizer aan de band leverde. De volgende –en laatste- batch Depeche Mode albums verschijnt eind mei. Genoeg tijd om de spaarpot nog te kunnen spekken!
