In het prille begin van de zeventiger jaren stond Fleetwood Mac aan de vooravond van een grote wisseling in de bezetting. Na het nog korte succes van de voorgaande albums en een muzikale omslag richting de meer progressieve rock werd 1970 het jaar van afscheid van één van de oprichters en grote gezichten van de band. Maar – gelukkig – niet voordat de band drie avonden lang optrad in Boston, en dit concert ook vastlegde.
Op 5, 6 en 7 februari stond een nog gezonde, lucide Peter Green samen met de overige bezetting van de derde generatie Fleetwood Mac op het podium van het Magna gebouw in Boston. Deze Boston Tea Party was in die tijd een plek waar de ’groovy’ muziekliefhebbers samen konden komen. De band met onder andere Mick Fleetwood en Jeremy Spencer had besloten om hier een live album op te nemen, aangezien de band hier eerder goed was ontvangen. Het resultaat was Live In Boston, dat echter pas in de jaren tachtig het levenslicht zag. Dit was meteen ook het laatste werk van Fleetwood Mac waarop Peter Green te horen is, want een maand later verliet hij de band onder nogal dubieuze (en grotendeels druggerelateerde) omstandigheden. Aan het eind van de jaren negentig werden de originele tapes geremasterd en werd het complete concert op drie Snapper Music cd’s uitgebracht. Nu brengt ditzelfde label via Madfish Records deze remaster uit op vinyl, in drie delen, waarvan het eerste vanaf november 2013 verkrijgbaar is en de andere twee in 2014 zullen verschijnen.
Boston Volume 1 laat een energieke Fleetwood Mac horen, dat op het podium nogal levendig aftrapt met de toenmalige hitsingle van Peter Green zelf: Black Magic Woman. Dat nummer zou overigens later dat jaar nog op het album Abraxas van Carlos Santana voor onvergetelijke faam zorgen. De hang naar de witte blues, vermengd met een flinke dosis rock ’n roll, is op drie plaatkanten aanstekelijk hoorbaar. Zo zijn de fijne rocktracks Rattleshake Snake en het epische The Green Manalishi op dit eerste deel van het Boston drieluik hoorbaar, waarbij voornamelijk het samenspel van Green en Danny Kirwan erg fraai genoemd mag worden. Ook Jeremy Spencer mag naar de voorgrond treden tijdens de tracks Got To Move en I Can’t Hold Out, terwijl de cover van Duster Bennetts Jumping At Shadows erg memorabel is. Er was al een ‘blank’ bluesleven, voor Gary Moore. Her en der komt het experimentele in de band flink naar voren, terwijl de rock en vooral de gitaarsolo’s het meeste bijblijven.
Geluidstechnisch is deze in 1998 vanaf de originele 8-track tapes geremasterde versie fris, maar wel vuig. Iets dat goed past bij het tijdperk en zeker bij een wat minder professioneel opgenomen live performance van de vijf toenmalige bandleden. Verwacht dus niet een al te grote dynamiek of verfijnde klanken, maar wel een unieke kans om dit memorabele concert (alsnog) bij te kunnen wonen. Madfish Records heeft overigens kosten nog moeite gespaard, want de vierde plaatkant is voorzin van fraai etswerk en de kwaliteit van zowel de hoes als het vinyl zelf maken van Fleetwood Mac – Boston nu al een verzamelobject. Het wachten is op deel twee en drie, al was het maar om de serie, en de hoes compleet te hebben.
Muziek: 8
Klank: 6 ½
Label: Madfish Records
Speelduur: 70 minuten
Website
