Surfend op het internet kom ik op een forum de volgende vraag tegen; welke component in de installatie is nou eigenlijk het belangrijkst?

Bij zo’n open vraag gaat de audio goegemeente natuurlijk helemaal los; werkelijk alle componenten die je kunt verzinnen zijn volgens de diverse respondenten het belangrijkst - om allerhande redenen. Dat krijg je als je een vage vraag stelt aan een groep al dan niet zelfbenoemde deskundigen. Het gedrag van audioliefhebbers verschilt dan ineens in niets meer met het gedrag van bijvoorbeeld professoren in bijvoorbeeld de economie. Die zijn ook allemaal uitermate deskundig op hun gebied, en toch slagen ze erin om een reeks uiteenlopende en soms zeer tegengestelde meningen te poneren op datzelfde vakgebied. Kennis is ook niet alles, zeg maar. "Wij, deskundige audiofielen, wij zullen u wel vertellen wat u neer moet zetten of in moet pluggen."

Het begint bij aandachtig luisteren

Een inventarisatie van alles wat als belangrijkste component kan worden benoemd levert daarom natuurlijk geen eenduidig beeld op. Temeer omdat de vraagsteller vergat te vermelden, waarvóór dat component dan wel het belangrijkste zou moeten zijn. Voor het produceren van een stucwerk-bedreigende geluidsdruk? Een stereobeeld en een staging waar je een verrekijker bij nodig hebt? De ultieme natuurgetrouwe weergave, “Marjolein Bastin”-hifi, als het ware? Het lekkerste geluid, voor als je toevallig smaakpapillen in je oren hebt? Of zo’n diepe en rijke basbeleving dat de wijn in je kelder nog wordt gemasseerd? Voor dat heerlijke, verrukte gevoel bij het bemerken dat je buurman volkomen overdonderd is door je set?

Volgens mij zit het belangrijkste component gewoon onuitwisselbaar aan ons vast, deels in en deels aan ons hoofd: onze oren. Jawel, een echte eye opener. Onderdeel van een packagedeal. En in tegenstelling tot de meeste andere onderdelen van onze set is dit component niet uitwisselbaar. Dat is dan waarschijnlijk ook de reden, dat de commercie zich hier niet op stort en je er geen reviews over kunt vinden. Evenmin als tweaks, trouwens. Je moet het maar doen met wat je hebt. Tenenkrommend gegeven voor de dwangmatige audiofiel, maar goed voor de omzet in de branche.

Oren: grote schelpen, kleine schelpen, idem met de lellen. En dan diverse vormgeving van de schelpen: rond, vierkant, rafelig. Het is mijn stellige ondeskundige overtuiging, dat de bezitters die tijdens het uitdelen in de rij hebben gestaan voor het type 'grote schelpen, tuitig vorm gegeven en een kleine, lichte lel' het beste af zijn geweest. Audiofiel gesproken, dan toch.

Wetenschappers zijn er anno 2013 echter nog niet uit wat nu eigenlijk de functie van de lel is, of misschien wel: is geweest. Dat geeft ieder dan de vrijheid om er een eigen theorie op na te houden. Daarom heb ik zo mijn privé-theorie. Een kleine, lichte lel; dat moet welhaast ideaal geweest zijn. zodat de boventallige geluidsgolven door trillingen van de lel simpel kunnen worden afgevoerd. Het in trilling brengen van de kleine lel, door het overschot aan energie, voorkomt volgens mij dat het overschot aan geluidsenergie via de roze schuttingen aan ons hoofd worden doorgeleid naar het binnenoor. Wat als voordeel heeft, denk ik dan zo, dat ook de fijnste uitgezonden details kunnen worden waargenomen via het trommelvlies en het smederijgereedschap daarachter.

Elke analogie van het voorgaande met draaitafels met een hele lichte plint, alsmede met luidsprekers voorzien van een heel dunwandige constructie, is louter toeval...