Het is voor Anouk definitief voorbij met het imago van rockchick. De zangeres heeft ziel en zaligheid blootgelegd in haar nieuwe album Sad Singalong Songs. Afgezien van het inmiddels redelijk kapotgedraaide songfestivalnummer Birds, heeft het jongste studioproduct van de zangeres echter meer te bieden dan de ogenschijnlijk oppervlakkige droefheid die in eerste instantie een goede marketingtruc leek te zijn.
Over marketing gesproken; het was natuurlijk niet voor niets dat het album uitkwam op de vrijdag voor het Songfestival, waarvan Nederland ineens hoopte op een eerste plaats (alle geografische en politieke tekortkomingen van ons land ten spijt). Sad Singalong Songs was al lang aangekondigd en zoals reeds bekend was de single Birds al maanden op de radiostations te horen. Tegelijkertijd met het uitkomen van de cd kwam het album ook uit op vinyl. En als je de berichten op sociale media een beetje in de gaten hebt kunnen houden was het album op beide media ook dezelfde avond uitverkocht, zo leek het.
Het is echter niet het commerciële succes van Sad Singalong Songs dat hier wordt beoordeeld. Het zijn de tien tracks die beide zijden van het zwarte 180 grams medium uit de Haarlemse persen beslaan die tweeledig opvallen. Allereerst is er de ogenschijnlijke diepgang in de songs van de 38-jarige. Birds en de eerste preview van het album in de vorm van de track Stardust lieten al horen dat de achtste plaat van de geboren Hagenese een heel ander muzikaal pad was ingeslagen. Muzikaal, tekstueel en –naar nu blijkt- ook op productieniveau.
Wellicht ook nodig, na het mindere succes van de vorige plaat uit 2011 (To Get Her Together). Voor de nieuwe tekstuele weg zijn de Tore Johansson en Martin Gjerstad mede verantwoordelijk geweest. Anouk zoekt op haar nieuwe album nergens de grenzen van haar vocale kunnen op, ze blijft op zeer professionele wijze zingen met een ingetogen, droevige staccato stem. En het gaat haar nog lekker af ook.
Er staan juweeltjes van tracks op Sad Singalong Songs. I Don’t Know Nothing, Are You Lonely en Kill zijn de echte uitstekers van het album. Hoewel ze wellicht minder geschikt zijn voor airplay. De toekomst zal het uitwijzen. De nummers zijn voorzien van dramatiek, mooi aanzwellende klassieke tonen en zelfs een koor. Stuk voor stuk met elkaar verbonden dankzij stadse geluiden die de tracks verweven en allen uit een willekeurige stad kunnen komen. En wellicht ten overvloede, een gitaar is op dit album niet hoorbaar. Het siert Anouk dat ze deze weg is ingeslagen en er ook het hele album aan vasthoudt.
De productie is om eerlijk te zijn redelijk, maar niet super. Zo af en toe lijkt het stemgeluid bewust wat overstuurd, iets dat sinds de komst van Adele vaker wordt gehoord. Een keuze die het melancholische aspect van Sad Singalong Songs weliswaar benadrukt, maar op een goed hifisysteem ook genadeloos wordt blootgelegd. Maar het album verdient een positief eindoordeel, enkel en alleen dankzij de ingeslagen weg van de zangeres. Nu is het afwachten wat de toekomst zal gaan brengen.
Muzikale waardering: 8
Klankmatige waardering: 6
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 38:36 minuten
Website: www.anouk.nl
