Humble Pie, de Engelse Rockband die aan het begin van de jaren zeventig furore maakte in zowel Engeland als de V.S., bracht in 1971 een concert uit op vinyl.

De grootse eigenschappen van de rockband kwamen op het podium van de Fillmore East in New York goed tot hun recht en met dit album werd meteen ook een einde bereikt in de originele bezetting van de band.

((c) Hulton Archive)

De band werd opgericht in 1969 door onder andere Steve Marriott, die net Small Faces had verlaten. Naast Marriott waren ook drummer Jerry Shirley (ex-Apostolic Intervention), Greg Ridley en Peter Frampton vertegenwoordigd. De groep was eigenlijk bedoeld als band voor Frampton, maar stond uiteindelijk volledig op zichzelf met Steve min of meer aan het roer. Met dank aan platenlabel A&M Records en niet in de laatste plaats manager Dee Anthony werd Amerika het doel van de band, wiens muziek het midden hield tussen hard rock en progressieve rock. Hun meest succesvolle album werd Rock On, op de voet gevolgd door de live-LP die nu ter recensie rondjes draait op mijn platenspeler. Het album heeft ook enige historische waarde, daar Peter Frampton vlak voor het uitkomen van Rockin’ The Fillmore besloot de band te verlaten.

En dat mocht te betreuren zijn, want deze live-registratie laat horen dat Frampton muzikaal erg goed combineerde met de intense, vrij lyrische zangstijl van Marriott, die op zijn beurt heel erg dicht in beurt komt van het geluid van Jimmy Page. Twee platen, zeven tracks en ruim zeventig minuten klinken intens, soms opzwepend, soms mijmerend en erg muzikaal. Hoewel de hele set slechts één echte Humble Pie-track bevat (Stone Cold Fever) en voor de rest is gevuld met covers, ademt het hele album toch een eendrachtig geluid uit. Humble Pie was in staat om van bestaande tracks een eigen versie te maken met een hoge rockwaarde.

Erg sterk is de versie van het Dr. John nummer I Walk On Gilded Splinters, dat bijna vijfentwintig minuten in beslag neemt. Ook Hallelujah (Ray Charles), I Don’t Need No Doctor en de Muddy Water-cover Rolling Stone zijn goede voorbeelden van de ogenschijnlijke synergie tussen de bandleden. Ogenschijnlijk, want het rommelde in die tijd al tussen Frampton en Marriott. De reden dat Peter later opstapte. Het publiek merkte er weinig van, en de luisteraar ook niet. Hoewel de herpersing (die overduidelijk uit de RTI Pressing Plant afkomstig is) fraai is uitgevoerd, is het rauwe van de originele opname gelukkig gebleven. Verwacht geen audiofiel verantwoorde klanken van deze Humble Pie herpersing, maar eerlijke rock die klinkt zoals de band indertijd kon klinken.

Label: Wax Cathedral Records (MELT-004)
Speelduur: 72:32 minuten
Website