Wanneer Flea een eerste solo-album uitbrengt moet dat toch heel wat harten van muziekliefhebbers sneller doen kloppen. De bassist van Red Hot Chili Peppers zag samen met Chris Warren, drumtechnicus en keyboardspeler van dezelfde megagroep, kans om zes tracks te componeren die met een opvallend aantal gastartiesten werden ingespeeld. In de achterkamer van zijn eigen huis!
De EP Helen Burns is dus begonnen met een experimentele samenwerking tussen Michael Balzary (Flea) en zijn drummer annex toetsenist. De titel van het grotendeels instrumentale album is afgeleid van één van de bekende klassiekers Jane Eyre en heeft volgens Michael altijd een grote rol in zijn leven gespeeld. Voor de titeltrack heeft Flea samengewerkt met niemand minder dan Patty Smith, die ook de enige vocale op het hele album voor haar rekening neemt op diezelfde track. Al in 2007 werd Helen Burns opgenomen, maar pas in 2012 bracht Flea het album als download op de markt ter ere van een goed doel. Downloaden mocht, tegen betaling van wat de geïnteresseerde er maar voor overhad. Gratis downloaden behoorde (en nu nog steeds) ook tot de optie, zelfs in flac-bestandsindeling.
Nu pas, we zijn bijna een jaar verder, is Helen Burns te verkrijgen op cd. En wie denkt dat er klanken van de Chili Peppers terug te horen zijn op dit album komt, zoals Flea zelf al aangeeft, van een koude kermis thuis. De muziek kon niet verder van elkaar af liggen. Opener 333 laat een met trompetgeschal (gespeeld door Flea zelf) doorweekte soort jazz-fusion horen, vermengd met drone-geluiden en samples. De nogal avant-gardistische sound wordt op iets toegankelijker wijze herhaald op de track 333 Revisited (met funky baslijnen ondersteund door synthesizer), terwijl de tweede track Pedestal Of Infamy met fluit en een easy groove wellicht de meest toegankelijke track van het album is. Een instrumentaal niemendalletje als A Little Bit Of Sanity is meer opvulling, terwijl de titeltrack met Patty Smith op zang melancholie en weemoedigheid ademt. De afsluiter Lovelovelove past het minste tussen de andere tracks met een wat overmatig vrolijk gebruik van een kinder- en volwassenenkoor vermengd met een basgitaar met veel distortion, een mondharmonica en piano. Een leuk detail is dat zowel de huidige drummer van de Chili Peppers (Chad Smith) als de oud-drummer (Jack Irons) mee hebben gewerkt met enkele nummers en het koor dat op de laatste track meewerkt is afkomstig van het goede doel waaraan Flea de opbrengsten van Helen Burns doneert: het door hem en zijn Peppers-collega opgerichte Silverlake Conservatory Of Music. Een nobel streven, maar dat verandert niets aan het feit dat deze EP één van de minst samenhangende albums is die ik in lange tijd heb gehoord. Er staan absolute hoogtepunten op (333, 333 Revisited en de titeltrack) maar een echte lijn zit er niet echt in. Toch is Helen Burns de moeite waard, al was het maar om het brede talent van Flea te kunnen genieten. En geluidstechnisch heb ik ook weinig op het album aan te merken. Dochter Clara was verantwoordelijk voor de hoes van de EP, die samen met de numerieke tracks op Helen Burns een opmerkelijke occulte verwijzing lijkt te zijn.
Aanvullende informatie:
Label: ORG Music
Speelduur: 26:55 minuten
Website
