In 1990 gaf Nils Lofgren een concert in een Londense club, waar opnames voor een tv-uitzending werden gemaakt. Het concert kende een vrij intieme sfeer, waarbij Lofgren meerdere tracks uit zijn toen al opmerkelijke carrière ten gehore gaf. Nu is de concertregistratie voor het eerst verkrijgbaar als audiorelease.

De jaren zeventig en tachtig van de afgelopen eeuw waren een erg drukke periode voor Lofgren. Naast spelen voor en optreden met Neil Young, Ringo Starr en natuurlijk Bruce Springsteen en diens E Street Band zat de op Fender gitaren spelende muzikant zelf zeker niet stil. De multi-instrumentalist en songwriter had in 1990 in ieder geval genoeg te laten horen vanuit zijn eigen werk en het publiek in de Londonse zaal The Town & Country Club kreeg –getuige deze cd en de al eerder uitgebrachte dvd van hetzelfde concert- een prima performance van Nils Lofgren, aangevuld door familielid Tommy op onder andere keyboard en gitaar, Larry Cragg (gitaar en orgel), Ronnie Newmyer op basgitaar en Max M. Weinberg op drums en percussie.

Natuurlijk rockt het album stevig en dat maakt het wellicht wat lastiger om een vergelijking met het door audiofielen en muziekliefhebbers breed omarmde album Acoustic Live uit 1998 aan te gaan. De titeltrack van dit album is ook het enige nummer dat op het later opgenomen de andere cd voorkomt. En dat is dan ook de enige vergelijking die opgaat. Wie de ode van Nils Lofgren aan Keith Richards (die samen met Mick Jagger onder de noemer Glimmer Twins bekend was) een warm hart toedraagt zal de latere versie sowieso prefereren, want op Keith Don’t Go: recorded Live at The T&C Club, London 1990 raffelt Lofgren het nummer nogal af.

Op zich zijn tracks als Anytime At All of I Came To Dance prima om te beluisteren, maar de geluidskwaliteit van deze versie van de originele televisieopnames laat veel te wensen over. Enorm veel, mag ik wel stellen. Het geluid jengelt af en toe alsof een oude analoge tape uitgerekt is, er is duidelijk gebruik gemaakt van een matige ruisonderdrukking en her en der kraakt het linkerkanaal van oversturing. En dan mogen de originele masters nog zo ‘digitally re-mastered’ zijn, het klinkt voor geen meter. Ik heb echt bootlegs gehoord met een betere kwaliteit. Ongetwijfeld ligt de gecomprimeerde klank aan de kwaliteit van de originele opname (op goedkoop VHS, misschien?) en minder aan het kunnen van de technici bij Floating World Records. Maar iemand moet toch hebben gehoord dat hier geen eer aan te behalen viel? Jammer, dus.  

Label: Floating World Records
Speelduur: 52:43 minuten
Website