Het vierde album van het uit Manchester afkomstige neo-prog gezelschap Amplifier ligt begin volgende week in de winkels. Met Echo Street laat de band zich horen van haar meest diverse kant. De tracks op deze langspeler brengen de luisteraar een meer dan coherente samensmelting van vele muzikale stijlen die, mits er de tijd voor wordt genomen, enorm plezierig kunnen werken.
Amplifier staat namelijk bekend om de wat hallucinogene, duistere werking, die bij een snelle of onaandachtige luisterbeurt wellicht als onsamenhangend op de luisteraar over kan komen. Echo Street is geen uitzondering. De progressieve klanken komen bij de sterke opener Matmos al goed naar voren. Het psychedelische thema wordt versterkt door wat drone-achtige geluiden aan het begin van de tweede track (The Wheel) die met een gedegen baslijn en imponerende opzwepende gitaren erg doet denken aan een combinatie van Porcupine Tree met een vleugje Pink Floyd en de heldere klanken van Anathema. Ja, bij label K-Scope zit Amplifier gelukkig goed. Toch is de zang wat opener dan op voorgaande albums en er wordt her en der gebruik gemaakt van een geslaagd meerstemmig geluid. De vernieuwde en vierkoppige bezetting (met nog steeds Sel Balamir op gitaar en Matt Brobin op drums) klinkt in elk geval erg goed op elkaar ingespeeld, niet in de laatste plaats dankzij het mixwerk van Chris Sheldon en de prima productie waarvoor Jon Astley verantwoordelijk was. Eén van mijn favoriete tracks is Extra Vehicular, dat met meerdere climaxen en een erg goede opbouw vrij verslavend kan werken en de luisteraar meeneemt op een dromerige reis.
Naarmate het album vordert, hoort de luisteraar de band muzikale verschuiven naar een subtielere- meer overpeinzende- uitvoering met tracks als Paris In The Spring (nog zo’n Floydiaanse track) of de prima, licht zwevende titeltrack. Om te eindigen met een wat vrolijker, zeer open klinkende track als Mary Rose. Ik moet u bekennen, waarde lezer, dat Echo Street me al vanaf de eerste luisterbeurt wist te pakken, maar als geheel pas echt kon groeien na enkele luisterbeurten. De band wisselt rustige stukken af met indie, hardcore progrock en zelfs wat metal. Hier en daar een vleugje pop om het geheel een klinkend sausje te geven, maar de gelaagdheid en de composities van tracks als Extra Vehicular geven de luisteraar inzicht in het kunnen van Amplifier. De band kan verweten worden te breed georiënteerd te zijn en daardoor het eigen gezicht een beetje te verliezen, aan de andere kant ken ik weinig bands die een dergelijke samensmelting van diverse muziekstijlen op deze manier kunnen vormgeven. En dan luidt het advies voor zowel fans van neo-prog als die van de meer conventionele rock- en metalstijlen om Echo Street meer dan één goede luisterbeurt te gunnen. Het zou je wel eens goed kunnen bekomen.
Label: K-Scope Music
Speelduur: 60:20 minuten
Website
