Café Blue was niet het eerste album van Patricia Barber, hoewel ze vanaf dit album uit 1994 wel een min of meer dubieuze bekendheid verwierf onder een ander publiek dan de gemiddelde hoger opgeleide jazzfan. De kwaliteit van dat album (met dank aan Premonition Records) vestigde haar naam ook onder audiofiele luisteraars. Het eerste en tweede album van Barber sneeuwden helaas onder door dat succes. MoFi ziet zijn kans schoon en brengt A Distorion Of Love opnieuw uit.
Nu moet ik bekennen dat ik deze heruitgave met argusogen heb afgewacht. Niet omdat het origineel matig of zelfs slecht is (integendeel, maar daarop kom ik later terug), maar omdat de laatste twee remasters door Mobile Fidelity Sound Lab de originele albums niet erg veel eer aandeden. De aankondiging van deze geremasterde heruitgave door het label uit Chicago (de thuisstad van Patricia en haar partner, zie het interview dat ik anderhalf jaar geleden met haar had) repte namelijk over een “perspectief-veranderende helderheid”. En daar wringt de schoen nu juist. De herpersingen van Mythologies en The Cole Porter Mix klonken een stuk minder dynamisch en anders dan de originele versies op cd. De laatste zijn dan ook in de originele uitvoering te prefereren, ondanks alle moeite die Paul Stubblebine er zo’n twee jaar geleden heeft ingestoken namens MoFi. Want een remastering moet wat toevoegen, niet de opname en de originele bedoelingen van de artiest veranderen.
Dit album is nu te verkrijgen op Hifidelity.nl.
Gelukkig voor Patricia, Jim Anderson (de destijds verantwoordelijke technicus) en niet in de laatste plaats de koper van de toch wat meer kostbare MoFi-herpersingen klinkt A Distortion Of Love als sacd onveranderd ten opzichte van het origineel. En dat kan ook eigenlijk niet anders. Want onlangs bleek alweer dat Anderson zijn vak goed verstaat, getuige de kwaliteit van de albums Café Blue en Nightclub op Premonition Records vinyl. In 1991 was er technisch misschien minder mogelijk dan nu, maar gelukkig is de originele klank zoals die ruim twee decennia geleden bedoeld was nog geheel intact. Dit tweede studio-album (Split was het eerste in 1989) werd indertijd uitgebracht op Verve Records. De originele –analoge- mastertapes waren ditmaal voor Rob LoVerde een inspiratiebron om van het album een MoFi-waardige heruitgave te maken.
Op A Distortion Of Love is een muzikaal en vocaal jongere Barber hoorbaar die met veel gevoel en precies geplaatste reverb-effecten, handclaps en knippende vingers haar fragiele muziek uitdiept. Veel instrumentaal werk, mooie adaptaties van bestaande nummers zoals My Girl, Summertime of I Never Went Away en een af en toe indringende kalmte die de jazzmuziek van Patricia omlijst. Wie de dame een warm muzikaal hart toedraagt, zal in A Distortion Of Love een prima luisterplaat vinden. Het pianospel van Patricia was indertijd minder experimenteel of gedurfd dan later, wat deze sacd wellicht toegankelijker maakt voor de luisteraar. Toch sijpelt door het hele album de ongebreidelde creativiteit van een muzikale vrije geest heen. En wie goed luistert, hoort op een fijne manier de wording van een getalenteerde artiest die volledig in haar werk opgaat. De cd-laag van het gelimiteerde schijfje blijft vrij dicht bij het origineel, met een tikje minder breedte en een iets dieper geluidsbeeld. De sacd-laag herbergt echter een stukje meer rust dan het origineel en weet ook duidelijk meer te pakken. Zo worden kleine dingen als percussie, echo’s en dynamische verschillen duidelijker waarneembaar. En hoewel het origineel al gewoon goed was, moet ik deze heruitgave toch wel het voordeel van de twijfel geven. Met mijn complimenten aan Rob LoVerde, want hij durfde het aan om niet overijverig te gaan sleutelen aan de essentie van de mix van Jim Anderson.
Voor de liefhebbers: A Distortion Of Love komt dit jaar ook nog op MFSL vinyl uit. En Barber’s nieuwe album Smash is zeer binnenkort ook te verkrijgen in Nederland.
Label: Mobile Fidelity Sound Lab
Speelduur: 59:20 minuten
Website
