In 1984 kwam Deep Purple voor het eerst sinds negen jaar weer terug op de markt met een comeback-album in de vorm van Perfect Strangers. Niet de originele line-up, maar de tweede generatie van de Britse rockband hervond de mogelijkheid om samen te werken en het album mocht er muzikaal ook helemaal zijn. Tijd dus voor een herpersing, zo dachten ze bij Wax Cathedral Records…
Dat is overigens niet gegarandeerd met comeback-albums. De geschiedenis biedt hier voorbeelden te over, die het niet waard zijn om hier op te sommen. Maar voor het eerst sinds Who Do We Think We Are uit 1973 waren het Ritchie Blackmore, Roger Glover, Ian Gillan, Jon Lord en Ian Paice die indertijd als Deep Purple Mark II bekendstonden en hier het muzikale stokje weer oppikten onder dezelfde bandnaam. De rockliefhebber weet dan meteen dat er enorm veel talent is samengebonden, want de vijf heren waren dan ook verbonden aaan de bands Rainbow, Black Sabbath, Whitesnake en de band van Gary Moore. En hoewel het album indertijd niet erg positief werd ontvangen door de pers, leverde Perfect Strangers Deep Purple wel een uitverkochte toer op.
De muziek was echter zo slecht nog niet. Hoewel de zang van Ian inderdaad wat gladjes klinkt moet het album het vooral hebben van de spetterende riffs en uithalen waarmee Blackmore in de loop van de jaren zo’n grote schare fans heeft weten te vergaren. Er wordt wel geëxperimenteerd met synthesizer en zelfs een sample, maar het betere rockwerk dat de fans weer blij wist te maken schuilen toch in tracks als Knocking On Your Back Door, Under The Gun, Mean Streak (lekkere riff!) en de titeltrack of A Gypsy’s Kiss zijn hoogtepunten en zelfs typerend voor het tijdperk. Vrij stevige rock voor die tijd, met veel melodie en een wat prominente plaats voor gitaar en percussie. Deze herpersing stamt overigens niet van de opnieuw gemixte versie uit 1999, maar van de originele mastertapes. Onmiskenbaar is het album geperst in de RTI Studio’s, wat ook inhoudt dat er veel ‘zwart’ om de muziek heen valt en rust in meerdere mate aanwezig is. Echt fel wordt het nergens, maar doodgeproduceerd klinkt het album gelukkig ook niet. Ook het artwork en de inlay van deze 180 grams LP zijn prima verzorgd. Voor liefhebbers en verzamelaars interessant.
Aanvullende informatie:
Label: Wax Cathedral Records
Speelduur: 44:42 minuten
Website
