Antony Michaelson (1951) is oprichter en directeur van Musical Fidelity, het gerenommeerde Engelse hifi-merk (sinds 1982), gevestigd in Wembley. Maar ook een zeer verdienstelijk klassiek klarinettist met een aantal fraaie opnames op zijn naam. Zijn instrument heeft hij recent (noodgedwongen) aan de wilgen gehangen. Michaelson groeide op in een joods gezin in West End, Londen, woont tegenwoordig in Hampstead (Londen) en heeft een dochter van twaalf. Een gesprek met een succesrijke, maar eigenzinnige Brit in aflevering 26 van De Muziekbeleving van…

“Hoe het allemaal begonnen is met muziek? What an unfair question! Aan een vis vraag je toch ook niet waarom hij in het water leeft? Dat ik iets met muziek ging doen was voorbestemd vanaf het moment dat the sperm met the egg. Mijn ouders waren niet muzikaal, mijn broer en zus ook niet. They only played the fool. Maar muziek hing gewoon in de lucht bij ons thuis. Alleen klassieke muziek. Gelukkig maar.”

West End

“Geld was er niet. Mijn vader faalde in alles. Hij had eigen zaakjes, maar dat ging, net als bij iedereen toen, keer op keer mis. Het was geen fijne tijd. We hadden een simpel portable radiootje. Daarop luisterden we naar de klassieke zenders. Als we al stroom hadden, want niet zelden werd de elektriciteit afgesneden omdat de rekening niet betaald was. Toen ik 10 of 11 was, kocht ik een tweedehands platenspeler. Geen idee wat voor een type, dat deed er toen nog niet toe. Hij was in elk geval goedkoop. Je had in West End allemaal straatjes waar je tweedehands radiospullen kon kopen. Als kind kon je daar toen nog vrij rondlopen. Als mijn dochter dat nu zou doen, zou ik gek worden. Afijn, mijn vader sloot de platenspeler aan op de radio. Hoe hij het deed, dat weet ik niet, maar het werkte. Zonder geld moest je wel improviseren.”

Bach



“De eerste plaat die ik kocht was met Bach-cantates. Toen is de passie begonnen. Daarna kwamen de Bach Italian Concerto en de Brandenburg Concertos op Deutsches Grammophon. Ik werkte op zaterdag in een schoenenwinkel en verdiende nauwelijks iets. Iedere uitgave moest diep overwogen worden. Al mijn geld ging op aan platen. Voor een plaat moest ik een maand sparen. Kostte iets van 2,50 pond. Een vermogen. Maar nooit spijt gehad van die Bach-platen. Is there any life without the Bach concertos?”

Klarinet

“Op de middelbare school had je de mogelijkheid om gratis een instrument te leren bespelen. Ik koos voor de klarinet. I just loved the sound. Mijn joodse achtergrond speelde daarbij geen rol. Zoals dat in mijn opvoeding helemaal geen rol speelde. Cultureel niet, muzikaal niet, religieus niet. Gelukkig niet. Ik verafschuw religies. Religies zijn shocking. Je vastklampen aan één supermacht, het is stupid. Maar goed, de klarinet. It just happened. Ik was dertien, veertien en besloot dat ik klarinet wilde spelen. En het klikte. Ik had meteen affiniteit voor het instrument. In drie jaar tijd bereikte ik de hoogste graad, graad acht. Mijn leeftijdsgenoten waren into Beatles en Stones en sex, drugs en rock ’n roll. Mij interesseerde dat geen fluit. Nog steeds niet trouwens. Popmuziek is junk noise. En jazz, mwah, it’s okay, maar doet me ook niet veel.”

Motherfuckers

“Dankzij het muziekonderwijs op school kon ik klarinet gaan spelen. In een orkest. Een prachtig iets. Daar kon iedereen in mee spelen, van god weet welke achtergrond. Ik herinner me een jongen die bij ons aan de andere kant van de weg woonde in een prefab house, niet meer dan een caravan. Ze hadden thuis geen cent te makken, toch speelde hij viool in het orkest. The dirty left wing motherfuckers in de regering hebben het muziekonderwijs afgeschaft. Ze hebben de muziek van de mensen gestolen en Engeland kapot gemaakt. Ook al had je geen geld, je kon je een meesterwerk in je huiskamer veroorloven. Een Bach, een Mozart, een equivalent van een Rembrandt. Het unieke van klassieke muziek, de enige kunstvorm waar dat kan. Als ik het voor het zeggen had in Engeland, zou ik ervoor zorgen dat iedereen, maar dan ook iedereen muziek zou kunnen spelen. That left wing filthy shit….”