“Het is een verslaving, maar gelukkig wel een gezonde”, zegt topsporter Simon Kuipers (Haarlem 1982). In aflevering 25 van De Muziekbeleving Van… vertelt de Nederlands schaatskampioen op de 1000 en 1500 meter over zijn passie voor hifi en muziek. En over vrouwenstemmen en ‘rag-cd’s, over Lowlands (waarom hij wel wil, maar niet kan), over zijn thuisbioscoop en andere freaks in de schaatswereld.
“Eigenlijk wilde ik zelf muzikant worden. Allereerst drummer. Ik was behoorlijk adhd als kind, dat paste het best bij mij. Maar we hadden buren, dus dat feest ging mooi niet door. Dan maar de gitaar, dacht ik. Dus ging ik naar een open dag van de muziekschool. ‘Probeer maar ’s wat te spelen’, zei een gitaardocent. Ik speelde een beetje, maar al snel zei die docent: ‘ho, stop maar, dat wordt helemaal niks.‘ Weer een droom in duigen. Uiteindelijk heb ik me op de keyboard gestort. Heb een jaar of zes, zeven piano en keyboard gespeeld. Tot de sport kwam kijken. Zeilen, tennissen, schaatsen. Toen ik op mijn zestiende in Jong Oranje kwam, ben ik definitief voor het schaatsen gegaan.”
Drive-in
“Ik was zelf al vroeg met muziek en apparatuur bezig. Ik kreeg van een oom een grote bandrecorder waar ik radio mee opnam. Met een microfoon erbij ging ik radioprogrammaatje spelen. Ik was een jaar of negen en de cd kwam net op. Diezelfde oom had als eerste een speler. Dat was enorm speciaal. Hij had het singletje What’s up van 4 Non Blondes. Ik heb dat op cassette opgenomen en helemaal grijs gedraaid. Van een andere oom kreeg ik een mengpaneel, met vier of vijf schuifjes. Twee vriendjes van de basisschool hadden een drive-inn disco en ik mocht meedoen. Gingen we muziek draaien op schoolfeestjes. Iedereen die een cd had, nam die mee, zodat het leek alsof de deejays heel veel cd’s hadden. Dromen zijn bedrog, Robin S. , dat soort dingen draaiden we. Mijn eerste eigen cd was een Megahit nummer zoveel: had je alle populaire nummers in een keer.”
Vakantiewerk
“Mijn eerste setje was van Mors. Een heel klein torentje met schuifknopjes die binnen een week stuk waren. Had ik voor Sinterklaas gekregen. Stond altijd aan op mijn kamer. In de brugklas heb ik een Sony-set gekocht. Heb daar de hele zomer voor gewerkt. Krantenwijk, als conciërge, op een zwemschool. Aangevuld met verjaardagsgeld had ik net genoeg. Duizend gulden kostte hij, een Sony W55. Die wilde ik. Had stapels brochures in huis gehaald, om te kijken waar hij het goedkoopst was. Het werd de Block, een soort mediamarkt in Haarlem. Want daar kreeg ik hem voor 900 gulden. Het was een vrij hip ding, ik was er dan ook supertrots op. Met cd-wisselaar, alleen heb je daar niets aan. Duurt veel te lang. Maar hij heeft zijn geld opgebracht, ga hem binnenkort aansluiten voor boven.”
Vrouwenvocalen
“’Als er geluid uit komt, is het toch goed’, zeiden mijn klasgenoten. Die hadden niets met apparatuur. Omdat mijn geld opging aan apparatuur bleef er weinig voor de muziek over. Daarom kocht ik een walkman en een mini-disc om van klasgenoten op de middelbare school van alles op te nemen. Wat ik het mooist vond klinken door mijn speakers waren vrouwelijke vocalen. Ik heb daar nog steeds een zwak voor. Alanis Morissette, Anouk.”
