We ontmoeten haar tijdens de Lente Hifi Show in de Doelen voor het eerst. In een van de wat moeilijker te vinden kamers, een beetje afgescheiden van de rest. Daar heeft ze zich wat teruggetrokken van de grote stroom publiek. Vanuit de hoek staart ze ons aan. Haar grote donkere ogen maken een onuitwisbare indruk. Het sprankeltje licht in het midden van die diepe gulzige blik verraadt een levendige persoonlijkheid. Haar ranke voorkomen is fraai geproportioneerd. Zonder opdringerig te zijn straalt ze een klassieke schoonheid uit. Klassiek in de zin van tijdloos elegant.
De manier waarop ze ons aanspreekt is gelijk al boeiend. Zonder haar verder te kennen ontvlamt er iets, er ontstaat een verbondenheid ter plekke. Naarmate ze meer van zich laat horen tijdens deze eerste korte ontmoeting groeit er een verlangen om alles van haar te weten te komen. We proberen een afspraak te maken. Ze zegt niet gelijk nee, maar houdt een slag om de arm. Ze zou nog wel contact opnemen, later. Met een dubbel gevoel moeten we afscheid nemen. Aan de ene kant het gevoel haar achter te moeten laten, aan de andere kant de hoop op een spoedig weerzien. Ze zou nog contact opnemen. De hoop blijft, het verlangen groeit.
Dan trekken we de stoute schoenen en nemen zelf contact op. Zo'n initiatief kan terugslaan als het opdringerig overkomt. Gelukkig is dat niet het geval en kunnen we zelfs een afspraak maken. Ze komt naar ons toe voor een nadere kennismaking. De tussenliggende dagen verlopen uiterst traag. Ondanks dat ze niet veel tijd heeft, willen we haar bezoek toch zo aangenaam en optimaal mogelijk maken.
We halen allerlei zaken in huis om haar te kunnen behagen. De spanning stijgt als de dag waarop ze komt nadert.
