In het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone verscheen eind december een interessant artikel getiteld: The Death of High Fidelity. In het artikel wordt de manier van opnemen besproken van de huidige cd’s die op de markt verschijnen.

Het artikel begint met een interview met David Bendeth. Deze producer legt uit dat hem door platenlabels gevraagd wordt of hij het ‘masteren’ van een cd wil aanpassen aan het apparaat waarop het schijfje wordt afgespeeld. Veel van zijn cd’s worden afgespeeld op kleine pc speakertjes door tieners die ondertussen aan het surfen zijn op het internet. De cd wordt zo gemasterd dat alle geluidsniveaus verhoogd worden, waardoor alles even luid klinkt. 
Bendeth legt ook uit dat de afgelopen 15 jaar dit een trend geworden is op masteringgebied. Dit komt ook zeker de kwaliteit niet ten goede. Ze maken de cd’s tegenwoordig zo luid om de aandacht van de luisteraar te krijgen. Door middel van de ‘dynamic range compression’ techniek wordt ervoor gezorgd dat het verschil tussen de zachte en harde klanken in een muziekstuk kleiner wordt. David Bendeth is van mening dat eigenlijk alle tegenwoordig opgenomen cd’s te luid worden gemasterd. 

Smells Like Teen Spirit van Nirvana

Maar niet alleen de ‘loudness war’, zoals het opkrikken van het geluidsvolume ook wel genoemd wordt, draagt bij aan de dood van hifi, maar ook nieuwe technieken zoals Pro Tools. Hiermee kan geluid worden aangepast zoals een tekstverwerker woorden kan aanpassen. Deze tools zorgen ervoor dat geluid onnatuurlijk perfect gaat klinken. Zo bestaat er voor zangers het programma Auto-Tune. Dit programma maakt zelfs van de slechtste zanger nog een Nachtegaal. Een dergelijk programma is er ook voor drummers; Beat Detective. Natuurlijk werkt ook het gebruik van MP3 niet mee met kwaliteitsbehoud. Het comprimeren naar MP3 laat stukjes geluid weg uit het originele bestand, wat de kwaliteit ook niet ten goede komt.

Te veel compressie zorgt voor een muzikale waarboel in een album. Een mooi voorbeeld hiervan is het debuutalbum van de Arctic Monkeys. Het lijkt net alsof de band nooit even een pauze neemt om op adem te komen. Het zorgt ervoor dat het album een aaneenschakeling is van intensiteit en dat alles op één lijn blijft. Bendeth legt uit dat je hiermee de kracht van het refrein verliest, die klinkt hetzelfde als de coupletten. Maar ook de emotie.

Het nummer I Bet You Look Good On The Dancefloor van de Arctic Monkeys

Ook komt professor Daniel Levitin aan het woord die uitlegt dat het menselijk brein zich vooral richt op luide klanken. Door veel luide klanken zorg je ervoor dat je de aandacht van mensen hebt. Het probleem is alleen dat het mooie van muziek juist het grote verschil in zachte-, harde klanken en  ritme is. Als je iets constant maakt gaat het voor het brein na een tijd monotoon klinken. De meeste luisteraars zullen dit niet echt bewust horen, vaak zullen ze wel de drang voelen om te ‘skippen’ naar een volgend nummer.

Volgens het artikel is er sprake van een trend in het afnemen van de cd kwaliteit. Tegenwoordig wordt er erg veel naar gecomprimeerde bestanden geluisterd zoals MP3. Ook kun je die bestanden op internet kopen in plaats van de cd. In het artikel wordt hiermee de vergelijking gemaakt van naar het Louvre gaan om de Mona Lisa te bekijken en in plaats van het schilderij hangt er een 10 megapixel foto. Ook wisselen veel mensen tegenwoordig hun stereoset in voor een home cinema set.  Ze zijn niet meer geïnteresseerd in het hebben van hoge kwaliteit, zie ook de flop van DVD-audio en SACD’s. Ook Bendeth is het hier mee eens. Hij is bang dat de jeugd zo gewend is aan de slechte kwaliteit van muziek dat de strijd om betere kwaliteit voorbij is. Een cd klinkt veel beter dan een MP3 maar niemand koopt ze tegenwoordig. Hij sluit af met de uitspraak: "The age of the audiophile is over."

Het verschil tussen de originele (boven) en remaster (onder) van With Or Without You van U2.

Aan het eind van het artikel bevind zich een lijstje met een aantal goede en slechte cd’s:

Goed
Modern Times, Bob Dylan
Not Too Late, Norah Jones
Raising Sand, Robert Plant/Alison Krauss

Slecht
Alright, Still Lily Allen
Californication, Red Hot Chili Peppers
Infinity on High, Fall Out Boy

Lees het volledige (engelstalige) bericht op de website van Rolling Stone magazine