Je zult maar zo heten, Hemel. Zo’n naam legt de lat hoog in het leven. Geen wonder dat de jonge vrouw die centraal staat in de eerste lange speelfilm van Sacha Polak een ingewikkeld persoon is. We maken kennis met haar in acht episodes. Alles in haar leven lijkt om seks te draaien. Daar houdt ze mensen handig mee op afstand.
Lang vraag je je af wat Hemel beweegt. Gezellig wil het maar niet worden met al de mannen waarmee ze het bed deelt. Hoe heftiger hoe liever, maar intiem wordt het nooit. Door elkaar te overtreffen in grove, kwetsende opmerkingen wordt de afstand groot gehouden. Soms door de man, vaak door Hemel zelf. Als iemand aardig probeert te zijn zet ze hem meteen buiten. Grenzen worden systematisch overschreden, waarbij het onderscheid tussen SM en verkrachting vaag is. Ook in andere sociale contacten houdt Hemel anderen op afstand door het voortdurend op shockerende wijze over seks te hebben. Als het niet goed met iemand gaat, moet dat wel aan de seks liggen.
Hemel, sterk gespeeld door debutante Hannah Hoekstra, is opgevoed door haar vader Gijs (Hans Dagelet). Haar moeder pleegde ooit zelfmoord. Vader en dochter hebben een bijzondere relatie. Ook Gijs verslijt veel partners, maar met zijn nieuwe vriendin Sophie (Rifka Lodeizen) lijkt het eindelijk serieus. Aanleiding voor Hemel voor een partijtje moeilijk doen, maar dat is Gijs wel gewend. Zelf raakt Hemel ook verliefd, op een collega van haar vader in de handel in kunstwerken. Een getrouwde man, dus dat geeft gedoe en frustratie.
Hemel heeft een harde buitenkant. Haar magere, kwetsbare fysieke gestalte, die veel en vaak onflatteus in beeld is, versterkt dat. Gedurende de film zien we haar geleidelijk breken. Pas in de ontroerende slotscène geeft ze toe aan haar diep verborgen behoefte.
De film is te zien als een vrouwelijke tegenhanger van Steve McQueens Shame, hoewel seks voor Hemel nog duidelijker, hoe ineffectief ook, een middel is om met haar problemen om te gaan. Ze heeft niet de typische verslavingsproblemen die in Shame centraal staan, maar in beide films de seksuele extase een verraderlijk vluchtoord.
Als extra zijn er boeiende en informatieve interviews meegeleverd met Hannah Hoekstra, Sacha Polak en scenarioschrijfster Helena van der Meulen. Zij schreef eerder het script voor Joy, ook al zo’n ontluisterend portret van een ingewikkelde jonge vrouw met een sterk overlevingsinstinct.
De visueel sterke film heeft ook een mooie soundtrack die op naam staat van Rutger Reinders, maar gebaseerd is op het fantastische stuk Dreamt for Light Years in the Belly of A Mountain (Maxine) van Sparklehorse (wijlen Mark Linkous). Raar dat dit niet in de aftiteling vermeld staat.
Aanvullende informatie:
Nederland/Spanje, 2012
Speelduur: 80 minuten
Regie: Sacha Polak
Scenario: Helena van der Meulen
Productie: Stienette Bosklopper
Camera: Daniël Bouquet
Montage: Axel Skovdal Roelofs
Art direction: Elsje de Bruin
Muziek: Rutger Reinders
Met: Hannah Hoekstra, Hans Dagelet, Rifka Lodeizen, Mark Rietman
Extra: Interviews met Hannah Hoekstra (6 min), Helena van der Meulen (6 min) en Sacha Polak (5 min)
Uitgave: Cinéart
Distributie: Twin Pics
